De eerste week.

Van zaterdag op zondagnacht zijn ik en de groep Nederlanders (7 fysiotherapie studenten) die hier al zaten naar de Bromo vulkaan geweest om daar de zonsopgang mee te maken en de Bromo te beklimmen. Het was best even spannend omdat ik die groep niet kende, zij als groep hierheen zijn gekomen en ik verder alleen wist dat we de chauffeur deelden. Het klikte gelukkig prima en zij snapten ook dat, omdat ik helemaal alleen ben, ik het heel erg fijn vind met hun op te kunnen trekken.

We vertrokken rond 11 uur ’s avonds in een busje richting de Bromo en moesten om 4 uur ’s nachts nog over stappen in 2 jeeps die ons de bergen in zou brengen. De wegen hier zijn niet zo als in Nederland, waardoor ik amper heb kunnen slapen, maar de stoelen konden wel naar achteren dus 5 uur relaxt achterover gelegen. Na de overstap gingen we in 2 schattige jeepjes de bergen in waar de wegen steeds slechter en smaller werden. Helaas brachten de chauffeurs ons niet naar een goede plek, waardoor we binnen een halfuur “even” aan de andere kant van de vulkaan moesten zijn. We stonden tussen de Bromo en de zon, waar geen enkele andere toerist te vinden was en je zeker niet de zon achter de Bromo kon zien opkomen. Na wat gezeur zijn we toch in de auto gesprongen en als een malle naar een andere plek gereden. Met al een rode gloed van de zon die opkwam reden we superhard door het gebied, met de ramen beslagen, in het donker, wij niet wetende dat we op een vlakte reden, dus spannend was het wel! Uiteindelijk hebben we een mooie plek gevonden waar we de zon hebben zien opkomen. Hierna zijn we weer naar beneden gereden om de Bromo zelf te beklimmen. Het was erg mooi en indrukwekkend! Had nog nooit eerder een vulkaan gezien, laat staan beklommen en door de krater gescheurd met een jeep.

Ook heb ik hier voor het eerst kennis gemaakt met hoe er gedacht wordt over blanke mensen. Blijkbaar staan wij voor het schoonheidsideaal en hebben wij het helemaal gemaakt want meerdere malen werden we door random mensen gevraagd met hen op de foto te gaan. In het begin kon ik er wel om lachen maar ik merk na een paar dagen dat het soms toch ook wel wat vervelend is als je merkt dat er stiekem foto’s van je worden gemaakt. Rond 9 uur ’s ochtends zijn we weer terug gegaan, en om 2 uur smiddags lag ik weer in m’n bed op de campus. Ik was gebroken! Voor het bijkomen van de vlucht en jetlag was geen tijd want de dag erna begon ik met m’n eerste stagedag. Gelukkig was het allemaal introductie dus ging ik er vanuit dat het niet erg intensief zou zijn.
’s Avonds raapte ik mezelf bij elkaar en ben ik even naar het winkelcentrum geweest om een matrashoes te kopen. Wel 35 euro er doorheen gebrast maar wel lekker een schoon bed (ondanks dat heb ik wel allemaal insectenbeten op m’n arm, mieren ofzo maar dat maakt niet uit! M’n laken is schoon ).

Maandag begon het op z’n Indonesisch… De chauffeur die me naar het ziekenhuis zou brengen kon niet meer, dus het was afwachten of iemand me zou komen ophalen. Om 9 uur stond onverwachts Rio, mijn contactpersoon waarmee ik het afgelopen jaar heb gemaild op de stoep om me naar het ziekenhuis te brengen. Tijdens de rit vertelde hij me dat ik ook geen chauffeur meer zou hebben, die me wel was toe beloofd. Gelukkig beginnen ik en die andere studenten tegelijk elke dag en kan ik vaak mee rijden naar het ziekenhuis. Daar aangekomen heb ik eerst Proff. Rita ontmoet die het contract met de RUG onderhoudt en een witte jas gekregen. Vervolgens heb ik het hoofd van de afdeling ontmoet en het secretariaat van de gyn. Tijdens het gesprek met deze mannen bleek al snel dat we niet op één lijn zaten wat betreft de inhoud van de stage. Zij hadden beiden mijn stageplan gelezen (waarin duidelijk in staat wat mijn doelen zijn, waarom ik hiervoor gekozen heb en wat voor ervaring ik tot nu toe heb) en kwamen tot de conclusie dat door wettelijke redenen ik alleen kon observeren. Daarnaast bleek het ziekenhuis een tertiair ziekenhuis waar alleen de allerlastigste gevallen komen, waardoor het niet verantwoord was mij dingen te laten doen (zoals helpen bij de bevalling). Hoe erg ik ook aandikte dat ik meerdere bevallingen onder supervisie heb gedaan in NL en uitlegde wat een coassistent in NL allemaal mag, de conclusie bleef dat ik niets mocht en niets kon. Ik wilde het aanzien, twee weken geven, kijken wat er te regelen valt (bijvoorbeeld overplaatsing naar een ander ziekenhuis) en zou anders besluiten te stoppen en eerder te gaan reizen. Het is zonde van de studiepunten maar ik doe het coschap extra en ben te ver in de studie, na 2 jaar intensief coschappen lopen en 9 weken ervaring gynaecologie om 8 weken op het krukje te gaan zitten en niks te doen. Vind ook niet dat ik dit kan verantwoorden naar m’n eigen faculteit toe want het zou dan niet het niveau hebben van een seniorcoschap. Heel erg jammer, want ik had echt gehoopt dat ik wat extra ervaring op kon doen en hierdoor eruit zou kunnen springen tijdens mijn semi-arts stage tijdens het laatste jaar.
Na deze kennismaking ben ik naar de verloskamers/spoed voor gynaecologie en obstetrie gebracht. Hier aangekomen bevestigden meerdere artsen in opleiding en coassistenten dat het lastig was hier veel te doen en dat de patiënten gecompliceerde ziektebeelden hadden. Een ander probleem is dat het aanbod te klein is voor de vraag. Zo zijn er zo’n 6 artsen in opleiding en 6 coassistenten die allemaal tegelijk op die 2 patiënten per dag duiken. Kortom ik heb nu meerdere mensen gesproken over een mogelijke overplaatsing want patiënten met zwangerschapsvergiftiging bij 25 weken of vroeg gebroken vliezen bij 30 weken gaan niet bevallen, of in ieder geval niet normaal. Tot nu toe heb ik namelijk geen enkele vaginale bevalling gezien. Dus het is even afwachten en langer wachten, want iedereen praat langs elkaar en ik weet niet wie nou de knoop moet gaan doorhakken…
Wat ik wel heb gezien zijn 3 keizersneden wat natuurlijk bijzonder blijft, ook wel vanuit het hoekje van de OK. Met name de tweede heeft wel indruk gemaakt omdat de baby bij 37 weken in de baarmoeder was overleden, omdat de moeder niet naar haar controles ging. Blijkbaar had ze een megagrote vleesboom in haar baarmoeder waardoor het kindje overleed. Toen ik me meer ging verdiepen in het zorgsysteem hier, bleek dat een deel patiënten de zorg niet kan betalen, naar hun lokale goeroe gaat of geen transport heeft naar het ziekenhuis. “Verwaarloosde zwangerschap” is hier dan ook een regelmatig gebruikte diagnose.

Wat betreft het ziekenhuis is het net zo chaotisch als de stad zelf. Het lijkt wel een mengelmoes van gebouwen met elkaar verbonden door open galerijen. Als ik naar binnen stap lijkt het meer op een universiteit, gevolgd door allerlei open gangen en mooie tuintjes, gevolgd door een gebied wat op bouwterrein lijkt, eindigend in een gebouw wat daadwerkelijk op een ziekenhuis lijkt. De verloskamers zitten op de eerste verdieping en als ik er heen loop kijk je uit op de eerste hulp, bestaande uit een lange gang met allemaal bedden, patiënten, artsen en verpleegkundigen.
Op de verloskamers zelf is het allemaal wel goed geregeld. Tuurlijk is het primitiever dan in Nederland en heb je geen computer waar de labwaarden op verschijnen, maar de belangrijkste apparaten om vitale en andere belangrijke parameters te meten zijn er. Wat ik wel bijzonder en grappig vond is dat ze urine met een bepaald zuur in een buisje verwarmen (letterlijk boven een kaarsje houden) om te zien of er eiwit in zit, voor de niet-medici onder ons, in verband met zwangerschapsvergiftiging. Daarna wordt er een grove schatting gemaakt. Terwijl je in Nederland een sample opstuurt en binnen een uur de precieze ratio eiwit in urine zo in de pc hebt staan.
Tijdens de operaties gaat het er wel echt anders aan toe dan in Nederland! Deuren staan open, mensen die niet steriel staan dragen sierraden, vrouwen dragen gewoon hoofddoeken onder de muts, er staan wel 11 tot 15 mensen in de OK, de gazen en instrumenten worden nadien niet geteld, enzovoort enzovoort. Ook vinden ze hoe bloter de voet hoe hygiënischer, want op de OK dragen mensen slippers en zoals bij het Moslimse geloof hoort gaan de slippers uit tijdens het eten en in heilige ruimtes. Bij die vrouw met de overleden baby viel me ook op dat de kerntemperatuur van de patiënt op een gegeven moment 34 graden was! Wel wederom waren de essentiële apparaten aanwezig en waren de stoffen OKkleding steriel gemaakt door verhitting.
Verder is iedereen in het ziekenhuis erg aardig en vooral erg geïnteresseerd. Iedereen vraagt te pas en te onpas waar je vandaan komt, hoelang je hier blijft, wat je bent, wat je doet etc. Iedereen op de afdeling maar zo ook totaal random mensen in de lift. Je voelt je echt een kermisattractie als iedereen je maar zit aan te staren terwijl je door de gangen loopt. Wat dit beeld ook goed weergeeft zijn de lift deuren waarop reclame wordt gemaakt, met blanke mensen! En het Pakistaanse meisje liet een foto zien van een neusklip waarmee je je neus smaller kunt maken, een smalle neus wat iedereen hier mooi vindt en je vaker ziet bij blanken.

Maandagavond heb ik voor het eerst zelf gekookt in de campus met hulp van dat Pakistaanse meisje. Ze heeft me trouwens super veel geholpen, heel fijn! Ik mocht haar pannen, borden, olie en bestek lenen want er zijn hier geen voorzieningen, je moet echt alles zelf regelen of kopen. Het was eerst nog de vraag of er wel gas was, maar gelukkig zat er een restje in de gasfles op de bovenste verdieping. Met veel gedoe zoals snijden op een bord, rijst koken in een soort van hogedrukpan en koken met gewone melk omdat het winkelcentrum geen kokosmelk had heb ik een soort van groene curry geproduceerd die te pittig was om helemaal op te eten maar was wel lekker.
Ook ben ik maar eens helemaal gaan uitpakken (eerst werd mij een andere kamer beloofd) en stukje bij beetje went het allemaal wel. Heb eens schoonmaakdoekjes door m’n kamer heen gehaald en toch maar de gordijnen open gedaan want ik voelde me als een vogel in een kooitje, en het voelt wel steeds meer als m’n eigen kamer.

Dinsdagmiddag was de eerste echte grote regenbui. Ik vond het best lekker er even door te lopen maar mijn Indonesische telefoon niet. Dus ’s avonds weer op pad om voor 25 euro de goedkoopste Nokia te kopen en zo weer bereikbaar te zijn voor de Nederlanders en de chauffeur. Heb op de terugweg van het winkelcentrum de eerste slang gezien, ongeveer een meter lang, groen en gelig. Had het door toen ik er al naast stond dus ben snel door gelopen, helaas geen foto.
Het is sindsdien elke middag aan het regenen en hard! Alsof de hemel naar beneden komt en een paar uur erna is het alsof er niks gebeurd is, alleen wel lekker benauwd.
Woensdag ben ik samen met de groep Nederlanders uit eten geweest en ik was blij weer iets van ze te horen. Was erg gezellig en aankomend weekend gaan we met z’n allen op pad.

Vandaag was alweer m’n laatste stagedag van deze week. Ik heb tot nu toe nog niet vaak echt Indonesisch gegeten, maar werd vanmiddag uitgenodigd samen met verpleegkundigen en artsen te gaan lunchen. Normaal eet iedereen wanneer hij/zij wilt maar op vrijdag eten ze dus wel samen. In een ruimte ging iedereen op de grond zitten, slippers uit en sommigen met de hand eten. Het was echt traditioneel eten en erg lekker! En ookal konden de meeste amper Engels (alleen de dokters kunnen wel redelijk Engels) vonden ze het prima dat ik erbij zat en werd er zelfs een visje voor me gefileerd door een verpleegkundige. En wonder boven wonder functioneren m’n darmen nog normaal. Kijken of dat zo blijft….