Selemat ya bu, nya laki!

Ik eindigde mijn vorige blog met het vooruitzicht een weekendje weg te gaan dus wilde voor het eerst vrijdagavond wat kleren wassen. Met waspoeder geleend van dat pakistaanse meisje ging ik op pad, douchen en kleren met de hand wassen tegelijk, want iemand had overal uitslag gekregen van de wasservice dus iedereen deed het liever zelf. Dus had ik ijverig alles ingesopt om het volgende toppunt van primitiviteit mee te maken… Geen stromend water meer. Alle kranen en douches in het pand waren leeg. Gelukkig staan bij alle wc’s grote emmers water waarmee het toilet wordt doorgespoeld dus heb ik in zo’n bak m’n kleren kunnen uitspoelen. Ik moest er eigenlijk wel om lachen, je wordt erg creatief zo! Maar ben blij dat het ’s avonds gebeurde en niet ’s ochtends vroeg als ik naar het ziekenhuis had gemoeten.

Zaterdagochtend vertrokken we vroeg naar een safaripark/dierentuin in de buurt van Surabaya. Daar aangekomen deden we een soort van safari en gingen we beestjes kijken. Daarna met van alles op de foto geweest. Het was heel gaaf maar ook wel een beetje dubbel. Het is natuurlijk best zielig dat zo’n dier elke dag gefotografeerd wordt, maar ze zijn er mee opgegroeid en zo’n kans kregen we nooit meer.
Na het park zijn we verder gereden naar Tretes, een dorp in de bergen. Onderweg hebben we veel mooie natuur gezien zoals vele Sawa’s (rijstvelden) . Toen we aankwamen bij het park waar we een huisje geboekt hadden bleek dit niet vrij, dus na meerdere huizen in de buurt bekeken te hebben kozen we voor een villa die ons wel schoon en aangenaam leek. Er waren zoveel kamers dat iedereen een eigen tweepersoonsbed had. Na het droppen van de spullen zijn we gaan eten, hebben we boodschappen gedaan en zijn we de enige bar ingedoken om hier m’n eerste Indonesische biertjes te drinken. Surabaya is hartstikke moslims dus bier is al moeilijk te krijgen, en zoja dan is het erg duur. De sfeer zat er goed in en na een paar biertjes zijn we ook maar eens gaan karaoke zingen. Volgens mij konden de Indonesiërs het niet zo waarderen dat we allemaal Engelse liedjes aanvroegen die we niet goed kenden, maar we hadden er zelf erg schik om. Vervolgens zijn we richting het huis gegaan en heb ik de eerste grote kakkerlak van meerdere centimeters lengte gezien aan de zijkant van m’n bed. We zijn dus toch maar wel in de lakenzak gaan slapen. De dag erna zouden we gaan wandelen door de bergen, een “jungletocht”. Na het bezoeken van 2 mooie watervallen en een heilige badplaats bleek dat onze chauffeur, die echt z’n best doet en heel lief is, niet te weten waar we een jungletocht konden doen. Lichtelijk teleurgesteld gingen we weer op pad richting Surabaya. Maar gelukkig zijn er nog genoeg mogelijkheden jungletochten te doen de aankomende maanden.

Maandag had ik een afspraak met het secretariaat van de gynaecologie en wonder boven wonder kon ik naar een ander ziekenhuis. Ik had de hoop eigenlijk al wel opgegeven en ging er vanuit dat het allemaal niet zou lukken om het te regelen, maar blijkbaar ging dit makkelijker dan verwacht. Dinsdag zou ik daar beginnen en als het me beviel kon ik daar blijven. Toen ik daar dinsdag aankwam werd ik meteen naar de verloskamer gebracht en te horen aan het gepuf en gekreun waren er genoeg aan het bevallen. Meteen ’s ochtends nog een normale bevalling kunnen zien en ’s middags de knip na een tweede bevalling kunnen hechten. De sfeer is leuk en er is een vast team van 6 gynaecologen in opleiding waarvan met name ééntje goed Engels kan en me ook veel wil uitleggen en vertellen. Ik kreeg weer wat m’n enthousiasme voor het vak terug, want na de vorige week was ik er helemaal klaar mee. Woensdag heb ik de hele dag op OK gestaan en kon ik bij twee operaties steriel staan; een keizersnede en het verwijderen van een eierstokcyste. Eerst dacht ik dat de patiënte zwanger was, want blijkbaar was de cyste bizar groot. Vanwege de kosten en het reizen gaan mensen alleen naar het ziekenhuis wanneer het echt noodzakelijk is. Toen we de cyste opensneden kwam er 8 liter vocht uit, zoveel dat het zuigsysteem overstroomde en het een lekkere rotzooi werd. Donderdag heb ik ook weer wat dingetjes kunnen doen en heb ik bij een bevalling het kindje op gevangen. "Selemat ya bu, nya laki", oftewel "gefeliciteerd mevrouw, het is een jongen!" Elke dag doe en leer ik weer iets nieuws dus ik ben erg blij!
Zo heb ik ook weer nieuwe inzichten gekregen in het moslimse geloof. Wat ik wel lastig vond was dat bijvoorbeeld het eerste kind van een nieuw getrouwd stel een veel hogere prioriteit heeft dan een 4de kind van een langer getrouwd stel, omdat het kind dan meer gewild en belangrijker is. Ik snap dat er niet de financiële middelen zijn om elk kind topzorg te geven, maar vind toch dat elke baby dezelfde rechten heeft.

Donderdagmiddag ben ik met de groep met de trein vertrokken naar Yogjakarta, een grote stad ten zuidwesten van Surabaya. Na 5 uur in de trein en een ritje in de taxi kwamen we ’s avonds aan bij ons superluxe 5sterren hotel die we met een aanbieding voor 75 euro voor 3 nachten hadden geboekt. Ik had zelf nog niet zo de behoefte aan al die luxe na nog maar twee weken, maar de rest van de groep had er al een maand op zitten en de aanbieding was prima. Er was warm stromend water, een bad, een wc die doorspoelde, een minibar, lekkere grote schone bedden en een geweldig mooi zwembad. Na een paar biertjes zijn we gaan slapen om de volgende ochtend om 8 uur op te staan en na het ontbijt de stad te verkennen. Net zoals de rest van het hotel was het ontbijt ook geweldig. Alles was er te krijgen, inclusief eieren die je kon bestellen en voor je neus werden gebakken. In Yogjakarta zelf zijn we eerst naar het Kraton geweest, het paleis van de Sultan waar we een Nederlandse rondleiding kregen door een oud schattig vrouwtje en hebben we vervolgens een moskee, het oude zwembad van de sultan en een kunstwinkel waar ze “Batik” (traditionele bewerkte lakens met afbeeldingen, opgespannen als schilderijen) verkochten bezocht. ’s Middags nog wat gelegen bij het zwembad en vroeg naar bed gegaan omdat we de ochtend erna om half 5 vertrokken naar Borobudur en Prambanan. Borobudur is een grote Boeddhistische tempel waar Indonesië om bekend staat. Het was dan ook erg indrukwekkend en mooi om te bezoeken. Wel waren we drukker met op de foto gaan met Indonesiërs dan dat we zelf foto’s konden maken. Ook hier waren wij als blanke mensen een grote grote attractie. Ik denk dat we wel met honderden op de foto zijn geweest! Erg vleiend allemaal, maar ook een beetje irritant als je zelf foto’s probeert te maken en de omgeving op je wilt laten inwerken. Hierna zijn we naar Prambanan geweest, ook grote mooie tempels maar dan Hindoeïstisch. ’s Avonds zijn we spontaan naar een full moon party geweest waar we iets over hadden gehoord via andere Nederlanders, die we de avond ervoor in het restaurant tegen waren gekomen. Overigens heb ik daar twee avonden heerlijk westers gegeten. We hadden twee taxichauffeurs zo ver gekregen ons te brengen, daar een paar uur te wachten en ons dan terug te brengen zodat we gegarandeerd waren van vervoer terug, want het was een uur naar het strand. Daar aangekomen was het niet helemaal wat we ervan verwachtten. In Thailand zijn de full moon party’s, letterlijk feesten tijdens volle maan, bekend om het beschilderd zijn met neonverf, je drankjes drinken uit felgekleurde emmertjes en allerlei kraampjes. Dit was letterlijk een kampvuur met zo’n 50 mensen er om heen, wat bier en ja oké wel een volle maan. Gelukkig deed de muziek het weer 15 minuten nadat we waren aangekomen en was er wel bier (andere drankjes waren uitverkocht), anders was er al helemaal geen sfeer geweest. Achteraf was het best gezellig maar stiekem vind ik het ook wel jammer dat we niet meer van Yogjakarta hebben gezien door daar leuke barretjes te bezoeken. Zondag hebben we het weekend afgesloten met een heerlijke traditionele massage van een uur en hebben we nog wat bij het zwembad gelegen. Daarna weer 5 uur met de trein terug en ook al kwam ik misselijk van vermoeidheid thuis, t was wel een geslaagd weekend. Weer veel gezien, gedaan, eindelijk voor het eerst even in de zon kunnen liggen en ook echt voor m’n gevoel even weg en op vakantie geweest, wat prima is want de aankomende weekenden blijf ik in Surabaya omdat de groep naar Lombok gaat en ik niet mee ga (ga ik later heen).
Yogjakarta was een erg leuke en ook gemoedelijke stad. Het verkeer is er minder en je merkt dat het beter is ingesteld op toeristen, die we dan ook overal tegen kwamen. Iedereen wil je de weg wijzen en verder helpen. Ik had me er prima langer kunnen vermaken, maar stage kan helaas niet wachten.