En we zijn al op de helft van de stage.

Ondanks dat ik goed gewend ben in Surabaya merkte ik de week na Yogja toch wel hoe ik de gemakken van het hotel miste zoals warm water, een doorstromende wc, airco, een spiegel en een bed waar je zonder lakenzak lekker gewoon in kunt draaien. Ik besef me steeds meer dat dingen die in Nederland gewoon normaal zijn, hier dat vaak niet zijn. Zo bleek de koelkast op m’n verdieping kapot waardoor m’n enige ontbijt, yoghurt, was bedorven. Tussen 6 en 8 is er nooit stromend water, omdat al mijn Indonesische huisgenoten rond die tijd gaan douchen, ik kan niks zoets hebben op mijn kamer want dan kruipen de mieren in de verpakking, zelf koken is niet altijd een optie omdat er mogelijk geen gas is en het restje wifi op m’n kamer is inmiddels overleden, waardoor ik alleen internet heb in een ander pand op het terrein. Omdat ik niet totaal van de wereld afgesloten wil zijn, heb ik laatst een tweede Indonesische simkaart met internet gekocht en in m’n Nederlandse mobiel geplaatst (Ik ben dus per sms en telefoon niet mijn Nederlandse nummer bereikbaar! Whatsapp wel. Voor m’n Indonesische nummer, stuur even een berichtje via facebook oid.) Maar ook onbenullige dingen als het gemak van een wasmachine, tv en radio en normaal brood mis ik soms toch wel een beetje.

Door het optrekken met de Nederlanders en het weekendje naar Yogja ben ik veel gaan nadenken over mijn eigen reis straks en kan ik eigenlijk niet wachten. Tuurlijk, ik ben hier voor eerst twee maand stage en alle leuke tripjes in de weekenden zijn mooi mee genomen, maar de balans tussen vakantiegevoel en werken is soms even lastig te vinden. Ook omdat de groep bijvoorbeeld nu 10 dagen naar Lombok is en ik moet werken. Vorige week zag ik hier best heel erg tegenop want ik was bang dat ik deze week elke avond alleen zou moeten eten hierdoor, terwijl ik vorige week ook al elke avond alleen at door de planning. Hierdoor voelde ik me best wel even een paar dagen erg eenzaam. De Indonesische medische studenten kunnen echt amper Engels en de artsen in opleiding zijn getrouwd en hebben een gezin, óf ik voel me er niet lekker bij mezelf uit te nodigen. 90% Van de artsen en studenten zijn man en vaak vind ik ze net wat te aardig. Me direct willen toevoegen op facebook, meteen de hele avond whatsappjes sturen en beteuterd reageren als blijkt dat ik een vriend heb. Kortom ik wist even niet zo goed naar wie ik kon keren.
Gelukkig viel dit deze week mee, heb ik maandag met twee andere Nederlandse meisjes gegeten (waarover ik hoorde via die groep) en woensdag ben ik mee geweest met drie gynaecologen in opleiding om echt Indonesisch te eten. Gadverdamme wat was dat smerig!! Nog steeds hoop ik dat ik een keer echt heel erg lekker Indonesisch ga eten ergens, maar tot nu toe ben ik nog geen fan van de traditionele Indonesische keuken. Zo heb ik koeienlippen in veel ste veel pindasaus met ananas gegeten. Veel eten wordt gefrituurd en er worden amper groenten verwerkt in gerechten. Indonesiërs houden van uitgesproken smaken dus iets is vaak mierzoet, heel erg pittig of heel erg zout, dat laatste vind ik wel prima. Maar alles wat geen cola of water is, is zo super super zoet, niet te zuipen! Had laatst een bolletje ijs met framboos smaak, het rook en smaakte gewoon naar zoete kauwgom en overal kom je ijsthee tegen wat letterlijk koude thee is met kilo’s suiker. Ook vind je hier de gekste dingen en combinaties, zoals limonade uit een plastic zakje met een rietje en kokosmelk met suikerwater en bolletjes deeg erin. De niet traditionele dingen zijn echter wel prima te eten als ik buiten de deur eet. Vaak eet ik iets van rijst, noodles of brood als ik op m’n kamer zit, maar de winkelcentra verkopen allemaal wel prima noodles, soep, rijst met vlees, pizza en andere standaard dingetjes.

De stage was afgelopen en deze week wat saai. Uiteindelijk wel nog de huid van een buik kunnen hechten en één kindje aangepakt bij de bevalling. Donderdag heb ik een nachtdienst gedaan van 3 uur ‘s middags tot 7 uur ‘s ochtends, in de hoop nog meer te zien en om de week te breken. De nachtdienst was erg vermoeiend en helaas weinig bevallingen gezien. Na skypen met Sander middenin de nacht heb ik een poging gedaan te gaan slapen. Omdat er 1 bed is voor een arts slaapt de rest overal en nergens. Zo lag de coassistent en een arts in opleiding op een bureau te slapen, hadden de verloskundigen twee matrassen op de grond gelegd in de zaal waar de patiënten lagen en een andere arts in opleiding was maar op één van de bedden gaan slapen in de echokamer. Dit voorbeeld heb ik maar gevolgd en ondanks de schone lakens vond ik het wel een bizar idee dat ik op een bed ging slapen waar dagelijks baby’s op gebaard werden. Hierna was ik ’s ochtends redelijk stuk en was ik half 9 terug op m’n kamer. Na een paar uurtjes slaap ben ik toch maar de stad in gegaan om wat te winkelen, want ik voelde me wat claustrofobisch worden en om mijn telefoonoplader op te halen bij het ziekenhuis, want die was ik vergeten.

Zaterdag ben ik, remi-in-m’n-eentje naar een tabakfabriek/museum, de Aziatische wijk en de Aziatische markt geweest. Dit eerste was wel leuk, de Aziatische wijk en markt vielen me heel erg tegen. De moskee mocht ik niet in en ik voelde me er helemaal niet op gemak omdat iedereen me aansprak, me zat aan te staren en ik alleen was. “Miss, Miss, Miss, Misses, Miss, Where are you from, oh Beautiful, Miss, How are you?”. Uiteindelijk dus de tour afgekapt en nog even gewinkeld en gegeten in één van de winkelcentra.

Vanwege al het typen over wat ik doe heb ik tot nu toe weinig kunnen vertellen over de sfeer, cultuur hier en hoe de stad nou eigenlijk is. Zoals ik in een eerdere blog noemde is de stad chaotisch, druk en vies. Vanuit het vliegtuig kun je een dikke laag smog zien hangen wat een logisch gevolg is van alle auto’s en de vele scooters die hier rijden. Wegen met 3 banen worden makkelijk met 4 auto’s naast elkaar gevuld, met desnoods nog scooters ertussen. Het is ook bizar waarvoor de scooter allemaal gebruikt wordt. Complete gezinnen, de hele oogst van deze maand op scooters en hele winkels en restaurants worden voortgetrokken door één fiets. Als ik ergens heen ga gebruik ik ook alleen onze chauffeur of taxi’s, die overigens niks kosten, omdat lopen, fietsen en andere manieren niet handig, snel of betrouwbaar zijn.
Verder ben ik vooral op m’n kamer, in het dichtsbijzijne winkelcentrum of het ziekenhuis. Gezellig terrasjes, een centraal plein, een buitenzwembad of park met verkoeling of iets dergelijks is er niet en restaurants heb ik nog niet bezocht. Stappen heb ik nog niet gedaan maar ik hoop aankomend weekend met die twee Nederlandse meisjes eens een barretje of club te bezoeken.

Verder ben ik overal als blanke een kermisattractie. Heb inmiddels m’n fotolach tot in de puntjes kunnen uitwerken want overal wordt je om een foto gevraagd, wat vaak oké en prima is en soms ook niet passend of irritant. Zoals als ik sta te wachten op een operatie op de gang, of even alleen in de lounge zit om een whatsappje te sturen komen mensen (verpleegkundigen, operatieassistenten, mensen van de anesthesie) zonder zich voor te stellen met een camera in de hand “picture picture?”. Iedereen ligt ontzettend in een deuk als ze de drie woordjes Engels die ze kunnen met elkaar bespreken, terwijl ik steriel en gefocust naar een open baarmoeder sta te kijken. Het is alsof het kindjes van 4 zijn die te verlegen zijn om een foto te vragen, of niet weten hoe ze het moeten vragen wat ze dan eerst 10 minuten giechelend met elkaar bespreken. Maargoed als ik ze dan de foto geef is de kinderhand ook snel gevuld! Het blijft raar hoe bijzonder iedereen me vind als blank, en zo wordt hier bodyscrub met whitning en neusklemmen om je neus smaller te krijgen verkocht.
Ik vind de mensen hier vaak onprofessioneel en jong in gedrag vergeleken met Nederland. Volgens mij is dat ook iets van hier. Zo doen de operatieassistenten tikkertje tijdens de operatie, zijn ze aan het stoeien, doet iemand glijmiddel bij iemand in de schoen, wordt er knalharde muziek gedraaid en mee gezongen tijdens operaties ook al is de patiënt bij bewustzijn, worden er regelmatig foto’s gemaakt (niet alleen van mij maar ook van operaties en bevallingen) en is iedereen constant hard aan het lachen om mij, hun eigen Engels en om elkaar. En als er dan over mij wordt gepraat is het maar lastig dat ik er niks van versta.
Aan de andere kant geeft het wel een leuke sfeer en hoef ik niet bang te zijn dat ik iets onprofessioneels doe. Zo heb ik bijvoorbeeld ook foto’s van een supergrote baarmoeder, een dood geboren baby en een baby van 24 weken genomen. In Nederland zou ik het niet durven te vragen maar hier staan mensen constant met een camera in de hand. Deze mindsetting heeft er ook toe geleid dat ik veel mag doen en proberen. Dingen die mis gaan worden gewoon in de doofpot gestopt en niet verteld tegen de patiënt. Zo had een gynaecoloog in opleiding wel eens per ongeluk de baarmoeder geperforeerd tijdens een curretage (maar ach, ze was nu toch zwanger dus maakte niks uit) en was er een vrouw van onderen verlamd geraakt door een ruggenprik tijdens de keizersnede. Deze vrouw kwam vervolgens bij één van die groep Nederlandse studenten fysio. voor revalidatie, niet wetende hoe ze nou verlamd was geraakt.
Ook is iedereen erg vriendelijk en aardig. Zo wordt ik bijna elke dag wel naar huis gebracht door één van de artsen in opleiding en hielp een arts in opleiding me laatst met een nieuwe simkaart kopen en boodschappen doen. Ook als je de weg niet weet wilt iedereen je wel even helpen voor zover dat lukt in het Engels.
Ten slotte zijn het ontzettend hard werkende mensen. In het ziekenhuis doet de coassistent zo een dienst van 32 uur achter elkaar verplicht en de eerstejaars gynaecoloog in opleiding is 4 weken lang 24 uur per dag in het ziekenhuis aan het werk, met zo nu en dan dus hazenslaapjes tussendoor. Dat terwijl die artsen bijna allemaal een partner en kinderen hebben. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen, maar volgens mij functioneert iedereen hier met elke nacht 5 uur slaap. Zo staan de meeste mensen op rond 5 uur om te bidden en om 12 uur ’s avonds wordt er ook nog tv gekeken enzo. Het is dan ook al vanaf half 6 erg gehorig op de gangen in de campus waardoor uitslapen niet echt mogelijk is. De hitte op mijn kamer maakt het slapen ook niet makkelijker, dus nog een paar weken wennen en ik kan ook gewoon meedraaien met een paar uurtjes slaap.

Zoals ik eerder noemde is iedereen hier moslims en val ik niet alleen op door m’n blanke huid maar ook omdat ik geen hoofddoek draag zoals de rest. Vanwege m’n stage in Istanbul heb ik er wel wat ervaring mee en gelukkig zit hier nergens een moskee in de buurt dus wordt ik niet om 4 uur wakker van dat gelal. Wel zijn dus al veel mensen van mijn leeftijd hier getrouwd en hebben ze kinderen. Sommigen zijn ook verbaast dat dat bij mij niet zo het geval is, maar als ik uitleg dat ik niet gelovig ben en het in Nederland normaal is snappen ze het wel. Hier gaat iemand ook pas uit huis als hij/zij getrouwd is. Ik krijg gelukkig niet de indruk dat ze me anders behandelen vanwege mijn niet gelovig zijn.

Inmiddels ben ik al op de helft van mijn stageperiode en probeer ik de laatste drie weken ook op deze afdeling te blijven. Eigenlijk zou ik naar de Eerste Hulp in het vorige ziekenhuis gaan, maar graag wil ik me nog meer focussen op gynaecologie en obstetrie, en scheelt het me een grote opdracht als ik hier kan blijven. Hopelijk weet ik hier snel meer over!