Langzaam toewerken naar de laatste weken Surabaya

Het is alweer even geleden dus tijd voor een nieuwe blog. De vorige keren heb ik telkens goed bijgehouden wat ik wilde vertellen en typte ik veel tussendoor. Ik had toch te veel tijd over en alle kleine dingetjes maakten nog indruk. Ik merk dat door de contacten die ik nu heb gemaakt en het vooruitzicht dat ik over 2 weken hier alweer klaar ben met stage (wat leidt tot de nodige dingetjes die ik moet regelen), ik nu bijna geen tijd meer heb om uitgebreid alles bij te houden. Ik ga het bijna jammer vinden om hier straks weg te gaan, want elke week ontdek ik weer nieuwe dingen en gaan dingen me makkelijker af. Zo heeft de groep een openbaar zwembad gevonden, weet ik echt een paar lekkere restaurants en leuke barretjes te vinden, ben ik voor het eerst gaan stappen en heb ik nog lang niet alle winkelcentra goed uitgeplozen. Ik eet minder alleen thuis dan voorheen en als ik dan alleen eet ga ik gewoon even snel naar een winkelcentrum.

Zo ben ik bijvoorbeeld niet afgelopen weekend, maar het weekend ervoor naar een superlekker Italiaans restaurant geweest met twee Nederlandse verpleegkundige studenten, op aanraden van m’n oud commissiegenootje die ook hier heeft gestudeerd. Het was heerlijk en ze hadden zelfs echte Parmezaanse kaas en Heineken bier. Het was achteraf best grappig hoe we aan het genieten waren, terwijl je thuis de in de winkel niet weet welke Parmezaanse kaas je moet kiezen wegens het grote assortiment. Hierna hebben we nog kort een kroegje bezocht die me aangeraden werd door Indonesische artsen. Het was superdruk met alleen maar Indonesiërs, maar de sfeer was erg gezellig en het menu uitgebreid. Hier gaan dus blijkbaar alle niet gelovige Indonesiërs heen want er werd flink gedronken en gerookt. De dag erna ben ik, wederom met die twee meiden gaan winkelen in het grootste winkelcentrum hier in de buurt en sloten we de dag af door te gaan eten met twee Indonesische meisjes (ook verpleegkundigen) en zijn we naar een voorstelling geweest ter promotie van een telefoonprovider. We snapten er niks van, zaten op de grond en het duurde net iets te lang, maar de lichtshow was wel mooi en we kregen nog wat kreten vanaf het podium als, “ooo look! beautifull.. will you marry me?” dus dat was wel grappig.

Een ander hoogtepunt van de afgelopen twee weken was dat ik die maandag erop mijn “doel” voor de stage had bereikt, namelijk helemaal zelf een baby geboren laten worden. Tot die tijd had een arts of verloskundige namelijk me altijd wel geholpen door de schouders geboren te laten worden of door zijn/haar handen op de mijne te leggen en zo samen de baby geboren te laten worden. Uiteraard zijn er veel andere dingen waarin ik wil verbeteren, maar zelf een baby geboren laten worden stond toch wel hoog aan mijn lijst. Hierna was eigenlijk ook snel de lol er vanaf en heb ik de rest van de week wat uitgezeten. Die dinsdag was het team van artsen gewisseld en zij wisten allemaal niet wat ik kon, wat ik wilde doen en wat ik geleerd had de afgelopen weken. Ook waren ze amper bezig met mij en gingen ze haast nooit het gesprek in het Engels met me aan. Desondanks heb ik nog wel een 24uurs dienst gedaan en best wat bevallingen kunnen zien.
Afgelopen week ben ik begonnen op de polikliniek, waar niemand Engels kan. Met veel handen en voeten werk communiceren ik en de verloskundigen met elkaar, waar we regelmatig niet helemaal uitkomen. Een Engelssprekende coassistent of arts in opleiding ontbreekt helaas. Ondanks dat vind ik het fijn dat ik wat afwisseling heb en elke dag maximaal om 3 uur vrij ben (op de verloskamers was dit meestal rond half 6). Ik heb veel zwangeren kunnen onderzoeken en denk dat, gezien de diversiteit ik prima de laatste drie weken daar vol krijg.
Een andere meevaller wat betreft stage is dat ik de inhoud heb kunnen veranderen. Het initiële plan was dat ik 5 weken gynaecologie en 3 weken spoedeisende hulp zou gaan doen. Ik wilde altijd 8 weken gynaecologie, maar dat kon door een mysterieuze reden niet. Omdat ik nu toch in een ander ziekenhuis zit heb ik het nog een keer geprobeerd en na iedereen te hebben gesproken (dat één iemand de knoop doorhakt gebeurt hier niet, heb eerst het hoofd van de afdeling gesproken, het secretariaat gesproken, diegene die het contract onderhoudt met Groningen gesproken, een officiële brief moeten opstellen voor de decaan hier en het moeten regelen met de faculteit in Zwolle) is het rond. Dit leidt ertoe dat het coschap gynaecologie op m’n diploma komt te staan in plaats van coschap tropenstage en dat ik een hele grote opdracht niet meer hoef te maken.

Een ander hoogtepunt (of eerder dieptepunt) van die week, was de immens grote spin die rondliep in m’n gebouw. De entree van het gebouw is namelijk helemaal open. Ik ben inmiddels echt wel goed gewend aan de spinnetjes, mieren, gekko’s, zwerfkatten (die ook rondlopen in de gangen), zo nu en dan een tor en alle andere beestjes die kleiner zijn dan 2 cm, maar dit was echt eng! Hij was dik, behaard en zo groot als m’n handpalm. Echt ééntje waarvan je denkt, hmm als die bijt voel je het vast wel. Gelukkig was hij ongeveer 15 meter van mijn kamer vandaan en twijfelde ik of hij wel onder m’n deur kon kruipen met z’n vadsige lijf.

Afgelopen weekend zijn we na veel gedoe en moeilijk geregel (Indonesische manier) vrijdagmiddag met twee auto’s naar Malang gereden, hebben we daar overnacht en zijn we zaterdagochtend vroeg, na 4 uur slaap naar Sempu Island gegaan, een klein onbewoond eiland voor de kust van Zuidoost Java. Van te voren werd het ons afgeraden want het is nog steeds regenseizoen (hoewel in Surabaya het steeds vaker hele dagen droog blijft), maar we moesten en zouden erheen gaan. Daar eenmaal aangekomen moesten we eerst 2 uur door de jungle lopen voordat we uitkwamen in een mooi baai met strand. Nou dat van het regenseizoen hebben we geweten… Het “soort van” pad dat naar de baai ging was één grote modder glijbaan. Al vasthoudend aan takken, bomen en lianen hebben we ons door het regenwoud geworsteld met de nodige valpartijen onderweg. Nog nooit van m’n leven heb ik zoveel gezweet, maar gelukkig was alle inspanning het wel waard. Aangekomen in de baai konden we zwemmen in helder water, waarbij op 2 meter diepte je nog de bodem zag. Wel waren we de enige blanken dus uiteraard werden we een beetje raar aangekeken en waren er de nodige fotosessies. De baai had een kleine ingang naar zee en als je aan de achterkant van het strandje de rotsen op klom kon je de zee zien. Hier hebben we nog een groepje dolfijnen gespot. Na een paar uur chillen moesten we de helse tocht terug maken, al klimmend over rotsen, bomen en met gevaar voor eigen leven, maar omdat de modder een klein beetje was opgedroogd hebben we het in recordtempo gedaan. Met modder tot aan m’n knieën, weer een doorweekt shirt en trots op onze prestatie gingen we ’s avonds terug naar Surabaya.
Die zondag ben ik naar de receptie van een Indonesische bruiloft geweest, waarvoor de groep via via was uitgenodigd. Helaas was het niet de ceremonie en was het alleen maar handjes geven en eten, maar zeker leuk om mee te maken en om de mooie traditionele kleding te zien.

Verder ben ik deze week voor het eerst echt wezen stappen! We zijn heerlijk gaan eten bij het barretje die ik eerder al bezocht had en bleven daar hangen voor wat biertjes en cocktails. De sfeer was super, er was live muziek en we hebben best leuk nog wat gesocialised met wat Indonesische lui die daar in ene wel goed Engels konden.

Ten slotte ben ik heel erg druk met dingen regelen voor de rest van m’n reis. De laatste twee weken komt een vriendin me opzoeken en voor haar en m’n eigen planning heb ik me even heel goed verdiept in Thailand. Verder moet ik binnenkort maar eens tickets boeken van en naar Bali, Gili en Lombok (de eilanden ten Oosten van Java) en mezelf even inlezen over wat daar allemaal te doen is (bijvoorbeeld waar ik eventueel het beste een PADI zou kunnen halen (certificaat voor duiken)). Ook probeer ik een week naar Sumatra te gaan, maar een week ongeorganiseerd de jungle in zie ik niet zitten (georganiseerde reis is inclusief vervoer en verblijf) en verder is het lastig iets te vinden voor als je alleen bent. Je kan zelf reizen samenstellen, maar dat zou ik dan echt alleen doen en is duur, en alle georganiseerde (single)reizen doen meteen heel Indonesië. Mogelijk vind ik nog een reisgenoot, iemand die ik tegenkwam in de trein maar anders moet ik maar mezelf 5 dagen vermaken. Ik wil namelijk heel graag naar Sumatra om onder andere de wilde orang oetans zien en de jungle wat in te gaan. Of dit allemaal gaat lukken volgt nog…