Nog even snel een reisverslag voor mijn vertrek vanuit Surabaya!

Ik eindigde mijn laatste reisverslag over mijn plannen om Sumatra te bezoeken. Ondertussen heeft de Nederlandse jongen, Rick, die ik tegenkwam in de trein van Yogjakarta naar Surabaya besloten mee te willen gaan en hebben we voor 5 dagen een georganiseerde reis door Sumatra geboekt. Heel tof, want alleen was dit superduur, niet gezellig en ongeorganiseerd is naar mijn mening niet te doen aangezien Sumatra één en al jungle is en het openbaar vervoer bijvoorbeeld al lastig is.
Hiervoor ga ik echter eerst nog 3 weken luieren, zonnen, zwemmen, duiken, snorkelen en stappen op Bali, Gili Islands en Lombok. Morgen vertrek ik naar Bali en stukje bij beetje heb ik alles geregeld en geboekt. Zo ga ik naar een goed beoordeeld hostel in het centrum, 500 meter vanaf het strand, met zwembad, airco en op een kamer met 9 andere meiden. Heb er erg veel zin in, want het was toch wel een beetje afzien deze twee maanden in m’n kleine hok zonder airco, zonder wifi, met miertjes in mijn bed en spinnetjes in m’n kledingkast, veel viezigheid in de gangen zoals kilo’s zwart haar van m’n medebewoners en zonder warm water. Tegelijkertijd vind ik het ook wel heel erg spannend, want ik ken er niemand dus hoop er snel leuke meiden te leren kennen waar ik mee kan optrekken. Daarnaast baal ik er stiekem een beetje van dat ik hier weg moet, niet omdat Surabaya nou zo leuk is, maar omdat ik na 7 weken eindelijk het wereldje van de internationale studenten hier heb gevonden.

Toen ik een paar weken terug de auto en chauffeur voor Sempu Island regelde, via het kantoor voor internationale studenten leerde ik een Indonesische jongen kennen die regelmatig tripjes organiseert met en voor internationale studenten. Hij zit bij ISEAC, een (internationale) commissie met hier Indonesische studenten die buitenlandse studenten opvangt en wegwijs maakt. Maarja, omdat ik zelf mijn stage heb geregeld, ik de eerste master geneeskundestudent ben hier en niet een bekend programma doe als Erasmus o.i.d. wist niemand van mijn komst behalve het ziekenhuis.
Samen met die jongen, zijn Indonesische vriendin, zijn Duitse vriendin en Rick zijn we twee weken geleden in het weekend naar de Ijen vulkaan geweest en hebben we het strand van Meru Bitri bezocht. Meru Bitri is een groot nationaal natuurpark in het Oosten van Java. Een stuk van de kust, Sukamade Beach is een reservaat voor schildpadden die daar hun eieren leggen.
De trip begon met eerst 14 uur rijden in een veel ste kleine jeep naar de Ijen vulkaan. Na een nacht doorhalen, amper slapen en heel veel hobbels en bobbels op de weg kwamen we hier ‘s ochtends vroeg aan. Met het laatste restje energie hebben we de vulkaan beklommen in 2 uur en konden we genieten van het uitzicht. Het was erg mooi en indrukwekkend, mooier dan de Bromo vulkaan die ik het begin van mijn reis heb bezocht. In de vulkaan zelf was een meer en een plek waar zwavel gewonnen werd.
Na het bezoeken van de Ijen vulkaan hebben we weer 8 uur in de auto gezeten naar Sukamade Beach. Hier kwamen we pas aan toen het donker was en het was nog even spannend of we überhaupt wel in een bed zouden slapen en niet in de auto. Zo had het geregend, was de rivier die we moesten oversteken hoog, moesten we een weg nemen die de chauffeur niet kende en was het donker, dus moeilijk te zien hoe te rijden. We moesten zelfs nog in het pikkedonker een rivier te voet oversteken zodat de auto lichter was en niet zou blijven steken in de modder. Gelukkig zijn we goed aangekomen en waren we nog op tijd om mee te gaan, kijken naar het eieren legproces van de Groene zeeschildpad. We hebben 2 uur gewacht in het donker op het strand, met een heldere hemel vol sterren en uitzicht op onweer in de verte, op een schildpad die haar eieren kwam leggen. Toen de schildpad eenmaal begonnen was met het leggen van de eieren mochten we komen kijken en zagen we hoe de rangers de eieren verzamelden. Na het leggen van 84 eieren ging de schildpad deze begraven, denkende dat haar eieren er nog steeds lagen en ging ze terug naar zee. De eieren worden vervolgens door de rangers begraven onder het zand in een soort van schuur op hun eigen terrein, zodat de wilde varkens deze niet kunnen opeten en de schildpadden een grotere kans op overleven hebben. Dit omdat zelfs op deze beschermde manier maar 1 op de 100 schildpadden overleefd. Na ongeveer 2 maand komen de eieren vervolgens uit, graven de babyschildpadden zich 80 cm uit het zand en worden ze dezelfde dag nog losgelaten in zee door de rangers of toeristen die in het gebied verblijven, zoals wij dus. Na een nacht van 5 uur slapen stonden we vroeg op om een emmer babyschildpadden los te laten op hetzelfde stukje strand waar de eieren gelegd werden. Het was echt heel erg schattig en bijzonder hoe die kleine beestjes in een hoog tempo zich naar de zee maaiden en eenmaal in het water binnen enkele seconden weg waren gespoeld.
Na dit toppunt van het weekend hebben we nog een ander strandje in de buurt bezocht en hebben we vervolgens weer ongeveer 12 uur in de auto gezeten voordat we om 3 uur ’s nachts terug kwamen in Surabaya.

Naar aanleiding van dit weekend ben ik nog naar de verjaardag geweest van deze Indonesische jongen. Ik verwachtte veel Indonesische mensen en misschien enkele buitenlandse studenten, maar daar aangekomen was alleen de jarige Indonesisch. Het huis was van twee mensen uit Georgië en ze woonden daar met twee meiden uit Colombia en een meisje uit Roemenië. Verder was er nog een jongen uit Spanje en een meisje uit Duitsland aanwezig en ook het Duitse meisje die ik het weekend ervoor had leren kennen was er. Met name na deze avond realiseerde ik me dat er best veel internationale studenten aanwezig zijn, alleen dat ik ze niet kon vinden en niet de juiste contacten had. Hopelijk is dit iets wat ik kan verbeteren voor de stagelopers na mij, want ook ik had gewoon moeten opgevangen worden door iemand van ISEAC o.i.d.

Het weekend voor de Ijen en Sukamade zijn Kayleigh (een fysiostudent) en ik naar Malang gegaan om te gaan paragliden. We hadden van mensen gehoord dat dit daar kon en het leek ons beiden wel erg gaaf dit hier nu, relatief goedkoop en in het mooie Indonesië te doen. De reis naar Malang ging redelijk soepel, want we hadden het goed uitgezocht omdat we met het openbaar vervoer moesten. Wel was het even irritant en best beangstigend hoe iedereen aan je trok en je benaderde op het busstation; honderden Indonesiërs die je een ticket, reis of auto probeerden aan te smeren terwijl je gewoon je buskaartje in de bus zelf moest kopen. Gelukkig wisten we dit al. Eenmaal in Malang hebben we ’s avonds heerlijk Italiaans gegeten en zijn we zaterdagochtend met een via het hotel gehuurde auto en chauffeur naar een berg bij het plaatsje Batu gegaan, waar het paragliden daadwerkelijk was. Helaas was het weer te slecht om te kunnen paragliden want er was geen wind. Dus na anderhalfuur daar wachten hebben we besloten de rest van de dag tempels te gaan bezoeken, met de toch al betaalde dure gehuurde auto en chauffeur. We hadden hem immers voor de hele dag. Wel jammer dat ze niet even van te voren konden bellen over het weer, want dat had ons veel geld en tijd gescheeld, maarja typisch Indonesisch weer. De tempels waren helaas niet zo indrukwekkend en uiteindelijk regende het de hele middag waardoor ik behoorlijk verkleumd thuis kwam. ’s Avonds hebben we traditioneel Indonesisch gegeten met nog een meisje van de fysiogroep en haar vriend, die ook wilde gaan paragliden en zaterdag naar Malang waren gekomen. Zondag gingen we er weer voor, konden we voor de halve prijs weer de chauffeur en auto huren en zouden ze elk uur telefonisch contact hebben met de mensen van het paragliden, over of het nu wel kon. Na 3 uur wachten, telefoontjes heen en weer, en hopen op goed weer konden we om 10 uur dan toch weer die kant op om te gaan paragliden. Daar aangekomen zagen we al mensen met parachutes staan, dus we waren erg blij en opgelucht dat we toch wel datgene konden doen waarvoor we in de eerste plaats gekomen waren. Toen ik en Kayleigh in onze uitrusting gehesen werden kwamen dat andere meisje en haar vriend ook aan op de berg, en zouden ze na ons gaan. Vlak voordat Kayleigh de berg af sprong was er nog een ongeluk met een deltavlieger, die de boom in vloog en meerdere meters naar beneden viel. Heel even voelde ik me ontzettend misselijk hierdoor, maar we zouden nu ook doorzetten en paragliden is totaal anders dan deltavliegen dus we gingen ervoor. Samen met een instructeur rende we de berg af en vingen we vanzelf wind waardoor de parachute soepel de lucht in ging. Het was echt super! Het ging allemaal heel rustig en makkelijk waardoor ik goed kon rondkijken en foto’s kon maken. Het uitzicht was geweldig. Helaas was er relatief weinig wind en duurde het vliegen maar enkele minuten, maar desondanks was het een mooie ervaring. Hierna zijn Kayleigh en ik verder gegaan samen met dat stel, hebben we een waterval bezocht en zijn we weer terug gegaan naar Surabaya.

Afgelopen weekend was Koningsdag en we hadden van meerdere mensen uit Nederland gehoord dat we de ambassade moesten gaan bezoeken. Dus een paar dagen van te voren zijn we op eigen houtje, zonder verdere informatie naar de ambassade gegaan en hebben we uitnodigingen geregeld voor de sjieke receptie die zou plaats vinden zaterdagavond. Hierdoor moest ik zaterdag nog winkelen voor een mooie jurk en nette schoenen, terwijl ik in mijn hoofd alleen maar druk was met m’n vertrek enkele dagen erna, maar uiteindelijk ben ik goed geslaagd. Eenmaal op het feest werden we ontvangen met kaas, wijn en bier en volgde na de opening het zingen van het Indonesische volkslied en het Wilhelmus. Hierna was het buffet geopend en hebben we heerlijk gegeten. Naast relatief veel Indonesiërs waren er ongeveer 40 Nederlanders inclusief wijzelf. Omdat we als groep jonge studenten tussen allemaal volwassenen waren vonden veel mensen het leuk ons te benaderen om te vragen wie we waren en wat we er deden. Zo hebben we de baas van de “Bintang” productie (het enige echte Indonesische bier) ontmoet en werden we door meerdere mensen voor allerlei dingen uitgenodigd. Het was een geslaagd feest, fijn om ons eindelijk weer een keertje op te kunnen doffen en leuk om een keer mee te maken.

Andere dingen die ik zoal s‘avonds heb gedaan de afgelopen weken zijn de bioscoop bezoeken, series kijken, wat laatste dingen winkelen, eten met de fysiogroep en Rick, en gisteren toch een eerste keer wezen karaoken, wat hilarisch was.

Ten slotte heb ik de stage goed afgesloten. De laatste twee weken waren soms best heel erg saai, want het is veel wachten en kijken hoe de gynaecoloog de echo’s maakt, maar heb zeker wat dingen geleerd en nieuwe dingen mogen doen. Zo heb een keer een spiraal geplaatst, hormooninjecties gegeven, regelmatig speculumonderzoek gedaan en veel zwangeren onderzocht. De laatste week heb ik het wachten vooral gedood met Bahasa Indonesische en Nederlandse woorden en zinnen uitwisselen met een arts-assistent, en ben ik een paar keer mee geweest lunchen met medewerkers. Ookal kunnen ze amper Engels, veel mensen hebben het beste met je voor en zijn erg aardig. Sommige mensen kon ik echt niet peilen en praten volgens mij ook op een negatieve manier over me (waar je dan bij zit) maar het merendeel was erg aardig. Wat nog wel een absurd moment was, was toen er een jong meisje kwam voor de “virgintest”. Haar moeder was bang dat ze seks voor het huwelijk had gehad en door middel van onderzoek van het maagdenvlies zou de gynaecoloog kunnen zien of ze ontmaagd was of niet. Ik werd er misselijk van, want het slaat helemaal nergens op en dat meisje van 22 moest met een publiek van 5 mensen van onderen onderzocht worden door de gynaecoloog. Toen de gynaecoloog zei dat het maagdenvlies intact was reageerde iedereen heel erg opgelucht en ik vroeg me af wat voor ‘n ellende los zou barsten als het niet intact was geweest. Seks voor het huwelijk is hier streng verboden en om mijzelf en mijn beoordeling te beschermen heb ik maar gezegd dat ik christelijk ben en dat mijn maagdenvlies ook nog intact is, toen de gynaecoloog dit specifiek aan mij vroeg (want ja ik ben niet getrouwd). Je merkt echt dat iedereen hier vast zit wat betreft de ontwikkeling en totaal niet open staat voor andere ideeën of manieren van leven. Ik legde uit dat veel mensen in Nederland niet gelovig zijn en wel seks hebben voor het huwelijk. Nou hier snapten ze niks van, vonden ze zeer ernstig en ze begrijpen niet waar je voor leeft en dat je normen en waarden kunt hebben als je niet in een bepaalde god gelooft. Desondanks ben ik blij dat dit verder geen effect heeft gehad op de omgang met mij en dat ik de stage voldoende heb afgesloten.

Vandaag ga ik beginnen met inpakken en wat laatste boodschappen doen. Vanavond ga ik met de fysiogroep en de twee verpleegkundige studenten nog lekker Italiaans uit eten en heb ik de helft van mijn reis alweer gehad! Op naar Bali!