Gili Trawangan en Sumatra

Gili Trawangan: 14 tot en met 17 mei.

Het eilandhoppen in Indonesië zouden Sabrina en ik eindigen op de Gili eilanden, liggend aan de westkust van Lombok en dus eigenlijk tussen Bali en Lombok in. ’s Ochtends vroeg werden we met een busje opgehaald die ons naar de haven zou brengen en vanuit daar gingen we met een longtail boot naar Gili Trawangan. Dit houdt in, in een houten lange boot voor de helft gevuld met toeristen, de andere helft met locals en best veel koffers, bagage en voorzieningen als kisten fruit en water. We raakten wat aan de praat met de toeristen om ons heen en ik ontmoette onder andere een Nederlandse verpleegkundige die in het ziekenhuis van Apeldoorn werkt, vlak bij mijn ouders, dus we hadden wel wat met elkaar gemeen.
Na ongeveer een halfuur kwamen we aan op Gili Trawangan en was het zoeken naar ons hostel. We hadden van te voren wel wat geboekt (want het zou er toeristisch en dus eventueel vol zijn) en met een plaatje via booking.com van google maps liepen we naar het hostel. Helaas klopte het plaatje van google maps niet en liepen we ruim een kwartier rond in de hitte met onze backpacks. Ik heb in met name de eerste twee maand ontzettend veel rotzooi om me heen verzameld, waardoor m’n backpack toen rond de 24 kg was. In Surabaya zelf was gewoon niks te doen, wat resulteerde in veel winkelen en ook souvenirs als traditionele Indonesische kleding en twee brokken zwavel uit de Ijen vulkaan hielpen niet echt mee in het licht houden van m’n backpack.
Toen Sabrina en ik aan de rand van alle hostels, hotels en restaurants waren gekomen, meerdere mensen de route hadden gevraagd en het hostel zelf hadden gebeld (en we de bevestiging kregen dat de aanwijzingen op booking.com totaal niet klopte) hebben we maar een paard en wagen aangehouden om ons en onze bagage naar de juiste plek te brengen.
De Gili eilanden zijn namelijk zo klein dat de wegen bestaan uit zandpaden en alle motorvoertuigen zijn verboden. Er wordt alleen gefietst en paard en wagen gebruikt. Scooters en auto’s zijn er niet, wat wel een leuke afwisseling was met al het scooterverkeer op de andere eilanden. De Gili eilanden bestaan uit drie eilanden, Gili Meno, Gili Air en Gili Trawangan, de meest toeristische en de plek waar wij dus waren.
Toen we bij het hostel aankwamen bleek er iets verkeerd te zijn gegaan met de boeking en was er geen plek. We werden naar een andere plek gelootst waar wel nog een kamer over was. Dit bleek een hele simpele kamer te zijn, waar de verf van de muren af bladerde, zonder ramen. Het voelde net een gevangenis. We waren dus goed over de zeik, want het voelde alsof we voor de tweede dag achter elkaar opgelicht werden. Niemand was duidelijk over welke kamer nou vrij was, en van het ene op het andere moment was er ergens anders weer wat vrij etc. etc.
Terwijl we naar deze andere kamer liepen kwamen we vrienden van Sabrina tegen. Sabrina had tijdens het reizen in Australië een Duits meisje ontmoet waar het toen heel leuk mee klikte. Ze hielden daarna contact via facebook en wisten van elkaar dat ze dezelfde dag naar Gili zouden gaan. Sabrina had me wel wat over haar verteld en aangegeven dat ze wel wilden afspreken. Ze wilde zelfs samen een kamer boeken, maar uiteindelijk bleek het Duitse meisje heel vaag te doen en de avond van te voren meldde zij dat ze ook nog 2 vrienden mee nam. Sabrina en ik waren dus wat verward over wat zij nou precies wilde, waardoor we maar besloten iets alleen voor ons 2en te boeken. Ik moest ook maar eerst kijken hoe dit meisje was, want om nou zonder iemand ontmoet te hebben meteen een kamer te delen zat ik niet op te wachten. Ik had deze twijfel wel uitgesproken naar Sabrina toe. Ze was zo enthousiast dat ik wel even wilde bespreken hoe ze dit voor haar zag en dat ik geen idee had hoe dit meisje zou zijn. Dit pakte ze heel goed op en ze snapte dat ik twijfels had, maar ze garandeerde dat het een leuk meisje zou zijn. Ik dacht uiteindelijk bij mezelf niet zeuren, als Sabrina zegt dat het een leuk sociaal meisje is moet ik haar hier maar op vertrouwen.
Uiteindelijk hebben we dus iets gevonden voor ons 5en (want dat Duitse meisje had dus twee Duitse jongens ontmoet en hen mee genomen) en hebben Sabrina en ik de andere kamer niet genomen. Het plan was uiteindelijk als volgt, we zouden 2 nachten met z’n 5en in een bungalow verblijven, daarna zouden die anderen weer weg gaan en zouden Sabrina en ik 2 nachten in een hotelkamer van hetzelfde hotel verblijven. Prima.
Helaas bleek het totaal niet te klikken met ons nieuwe gezelschap. Het was niet erg, we hadden ook geen ruzie of zoiets, maar echt leuk was het niet. Het meisje was een beetje ziek en heel veel chagrijnig en kortaf, één van de jongens had een aparte soort van humor en was snel op z’n tenen getrapt en ten slotte werd er regelmatig Duits gepraat waardoor ik niet kon mee praten met dingen. Sabrina is Oostenrijks, dus zij sprak ook Duits, dus ik viel een beetje buiten de boot. Wel erg jammer allemaal, want ik had gehoopt dat met name het Duitse meisje meer haar best zou doen om mij te leren kennen, aangezien ik ook 3 weken aan het reizen was geweest met haar vriendin. Uiteindelijk heb ik het maar aangekeken en wel soort van mijn eigen dingen gedaan. Het werd na de eerste dag niet beter en de eerste avond zijn Sabrina en ik met z’n tweeën naar een bar geweest. Om 12 uur kreeg ik een dikke knuffel en een wijntje en hoewel de sfeer wel leuk was, de volgende ochtend gingen we snorkelen dus we gingen op tijd naar huis.
De dag erna was mijn verjaardag en ik had stiekem gehoopt dat, vanwege de leuke plek waar ik was, het ook echt leuk zou zijn. Dit viel allemaal erg tegen. De dag begon met ontzettend veel heimwee (wat ik al weken niet echt zo had gehad) en na het ontbijt zijn ik, Sabrina en het andere meisje gaan snorkelen. Dit was supergaaf en een goede afleiding tegen de heimwee. Met de boot stopten we op 4 plekken rondom alle Gili eilanden waar we gesnorkeld hebben in mooi helder water. Zelfs 3 zeeschildpadden gezien en een stukje mee gezwommen. Ook het gezelschap in de boot was erg gezellig en met twee net afgestudeerde, Amerikaanse artsen en een Australisch stel hebben we leuke gesprekken gehad en discussies gevoerd.
Na het snorkelen hebben Sabrina en ik in een leuk koffiehuis koffie gedronken en taart gegeten, om toch soort van een beetje jarig te zijn. Hier zijn we uiteindelijk meerdere keren belandt omdat ze erg lekkere koffie en eten serveerden. Op Gili waren wel meer leuke (biologische) tentjes en barretjes. Ookal was het toeristisch, daar waar in Kuta op Bali iedereen niet over straat ging zonder make-up, ging hier iedereen rechtstreeks van het strand wat eten en de bar in. De sfeer was best relaxt, het eten afwisselend en naast het snorkelen en op het strand liggen kon je er ook veel duiken, fietsen huren en hier en daar een kookcursus doen. Voor ieder wat wils dus. Ik zou eerst ook hier mijn duikcertificaat willen gaan halen met een cursus, maar na wat research bleek het goedkoper om dit in Thailand te doen.
Die avond gingen we uit eten en mocht ik het restaurant kiezen, maar daar bleef het uiteindelijk allemaal bij. Geen drankje gekregen, geen kaarsje op de taart, geen DJ die even een “happy birthday” liedje opzette. Het had achteraf zo veel leuker kunnen zijn... mja, volgend jaar weer een verjaardag en het lekker vieren met mijn eigen vrienden en familie.

De dag na het snorkelen gingen de Duitsers gelukkig naar huis. Sabrina en ik hebben het wel besproken en waren eigenlijk beiden wel blij dat ze niet langer bleven. Het klikte toch niet lekker met de jongens en ook Sabrina gaf aan dat ze het meisje niet gezellig vond. Ze had haar niet herkend van voorheen en vond het jammer dat ze zo veel chagrijnig was, hoewel zij geloofde dat het voornamelijk kwam doordat het meisje zich ziek voelde.
Toen we hadden ontbeten en afscheid hadden genomen zijn Sabrina en ik verhuist van een geweldige bungalow aan de hoofdweg, 5 minuten vanaf het strand, maar open en dus erg gehorig en met veel muggen, naar een superfijne hotelkamer met een groot tweepersoonsbed, airco en een mega badkamer. Voor het eerst vond ik een radio waar mijn Ipod op paste (apple past vaak alleen op apple) dus de laatste twee dagen konden we lekker luisteren naar mijn muziek tijdens het douchen en klaar maken. Deze dagen hebben we vooral veel op het strand gelegen en de laatste avond hebben we fietsen gehuurd om een stukje van de andere kant van het eiland te zien. Hier hebben we de zonsondergang bekeken (want die ging dus onder aan de andere kant van het eiland). We hebben nog geprobeerd leuk te stappen, maar vaak was de muziek niet leuk of was de sfeer er niet zo naar.

Na 4 nachten op Gili Trawangan zijn we terug gegaan naar Bali, omdat de dag erna Sabrina’s vlucht terug naar Oostenrijk zou vertrekken. We verbleven weer in hetzelfde hostel als waar onze reis samen begon en om het goed af te sluiten heb ik, nadat ik 5 kg per post naar NL heb verzonden, haar mee genomen naar Potato Head beachclub. Hier was ik eerder geweest met het Canadese meisje, en omdat Sabrina en ik best veel strand hadden gezien de laatste dagen was het een goede afwisseling. De beachclub oogt super chique en duur, maar als je het goedkoopste drankje neemt valt het best wel mee en je kan er leuk mensen kijken. Sommigen zien er hip en rijk uit, maar er komen ook veel toeristen als wij, die één drankje drinken, geen bedje huren maar even een paar uur in het zwembad liggen. Een heel mooi zwembad met een bar er in, compleet met bubbelbad en uitzicht op het strand en de zee erachter. Hierna hebben we gegeten op het strand en moesten we terug zodat Sabrina naar het vliegveld kon.
Het afscheid vond ik best wel moeilijk, moeilijker dan verwacht. We hadden ruim drie weken samen gereisd en dan ga je ook steeds meer van jezelf laten zien. De gesprekken waren niet meer oppervlakkig, het ging gewoon allemaal erg makkelijk zo samen en we dachten ook wel regelmatig hetzelfde. Vaak samen in een groot tweepersoonsbed gelegen en zelfs haar ouders ontmoet via skype. Daarbij kwam ook de onzekerheid dat ik na Sumatra alleen aan Thailand zou beginnen en weer telkens het beste van mezelf moest laten zien, om maar leuk reisgezelschap te vinden.
Na het afscheid verhuisde ik van een tweepersoonskamer naar de slaapzaal waar ik de volgende ochtend om 5 uur moest opstaan om mijn vlucht naar Sumatra te halen.


Sumatra: 20 tot en met 23 mei.

Zoals ik eerder noemde had ik al vroeg het idee om naar Sumatra te gaan. In Surabaya heb ik veel tijd besteed aan het zoeken van een geschikte reis, maar het kwam erop neer dat het of erg duur zou worden, of ik het met iemand anders zou moeten doen. Uiteindelijk ontmoette ik een Nederlandse jongen in de trein van Yogjakarta naar Surabaya en is hij mee gegaan, om 4 dagen in de jungle door te brengen.
De 20ste vertrok ik ’s ochtends vroeg om eerst met het vliegtuig van Bali naar Bandung (Java) te gaan. Hier zou ik een uur overstaptijd hebben en bij navragen zei de vrouw achter de balie dat ik echt van vliegtuig moest wisselen in die korte tijd. Ik zou het maar over me heen laten komen en hopen dat mijn bagage net zo snel kon zijn als ik. Toen we daar eenmaal aankwamen was ik toch lichtelijk in paniek en vroeg ik aan de stewardess of ik nou wel of niet eerst mijn bagage moest ophalen, opnieuw moest inchecken en of ik als eerste uit het vliegtuig kon. De boardingtime voor mijn tweede vlucht was namelijk inmiddels al in gegaan. Wat bleek, ik moest even het vliegtuig uit, zodat ze konden schoonmaken, mijn bagage zou in hetzelfde vliegtuig blijven en vervolgens zou ik weer in hetzelfde vliegtuig gaan. Tsja, zelfs de mensen op de vliegvelden kunnen geen fatsoenlijk Engels… Ik bleek niet de enige te zijn die naar Medan moest en met enige vertraging vertrokken we vervolgens met hetzelfde vliegtuig naar Medan op Sumatra.
Hier eenmaal aangekomen moest ik 2 uur wachten op Rick die later vanuit Jakarta zou komen. In die tijd even ergens wat gegeten en de chauffeur gevonden die wat doelloos rond liep en ook al amper Engels kon. Toen Rick eenmaal was aangekomen hebben we de auto ingepakt en begonnen we aan de 6uur durende rit naar onze eerste bestemming, Tangkahan.
Tijdens de rit oogte Sumatra een stuk rustiger dan Java, maar drukker dan Lombok. Na enkele uren door Medan te rijden en in de file te hebben gestaan werd de omgeving steeds groener en heuvelachtiger. Vervolgens hebben we uren door de palmplantages gereden (palmbomen en palmolie is een belangrijke bron van inkomsten voor Sumatra) en werd de weg steeds slechter. Zo nu en dan flitste er een klein dorpje voorbij en verwonderde ik me over hoe mensen zo afgelegen en in de jungle kunnen wonen. De rit eindigde met een uur lang hobbelen in de auto om vervolgens aan te komen bij een stel huizen, waarvan één het kantoor van het gebied. Tijdens het inchecken kwam een kind met een klein poesje naar ons toegelopen en legde één van de oudere mensen uit dat de poes was geraakt door een bus. Het beestje leek totaal de weg kwijt te zijn en beide benen bungelden er wat raar bij. Heel erg zielig en we zijn maar snel door gelopen toen we ingecheckt waren.
Bijna overal heb ik veel zwerfkatten en -honden gezien, en op de ene plek zien ze er beter verzorgd uit dan de andere, helaas. Op Gili was er een klein poesje met allemaal prut in de ogen die hard liep te mauwen aan de kant van de weg. Omdat ik oogzalf uit mijn vader’s praktijk had mee genomen heb ik de ogen toen behandeld, maar toen ik de dag erna dit wilde herhalen was de poes weg…
Anyhow, na aankomst moesten we met de bagage over een brug heen lopen om bij onze accommodatie te komen. Het was een soort van bungalowpark midden in de jungle aan de rand van de rivier, waar wij vanaf ons balkon uitzicht op hadden. Allemaal erg mooi en back to the basics. De koude douche was een plastic buis waar water uit kwam, telefoonsignaal had ik niet (en dus ook geen internet), wifi was er niet, en door de constructie van de bungalow hadden we diverse gasten in onze kamer, zoals een dikke kikker. Toen we aankwamen was het al donker en toen we wat dingen doorspraken in het restaurant ontdekten we de muggen die enkele centimeters groot waren. We waren echt in de jungle!
Na een nacht vol oerwoudgeluiden, waar ik lekker geen last van had met mijn goede oordoppen, gingen we de volgende ochtend de olifanten wassen en berijden. Het was me niet helemaal duidelijk hoe de olifanten er waren gekomen, of ze wild waren of verhuist uit een ander gebied dat te veel olifanten had, maar ze zagen er wel redelijk goed uit. De oren waren niet kapot en ze werden niet geslagen met stekels, iets wat je wel eens hoort over andere plekken waar je olifanten kunt wassen en berijden. Nadat de rangers hun een goede schrobbeurt hadden gegeven was het onze beurt. Samen met 8 andere toeristen, waaronder twee Nederlandse stellen gingen we allemaal aan de slag. De olifanten bleven rustig liggen terwijl we hun schrobden en leken er zelfs een beetje van te genieten. Hierna konden we allemaal natgespoten worden door de olifanten, mochten we ze voeren en werden ze opgezadeld om te berijden. Het bleef een beetje een dubbel gevoel want de ervaring was heel erg leuk, de olifanten leken er vrede mee te hebben, maar ze waren wel heel erg getraind en kregen zo nu en dan een corrigerende tik. Een beetje een toeristenact was het wel. Na het wassen zijn we op de rug van de olifanten langs de rivier gelopen totdat we weer bij onze accommodatie waren. Het was erg bijzonder de dieren zo van dichtbij te mogen mee maken.
’s Middags hebben we met een lokale gids enkele uren in de jungle gelopen. Hier heb ik voor de eerste keer grote bloedzuigers gezien, die best nog agressief bleken. Zo bleven ze mijn schoenen aanvallen, hoewel ik ze telkens weer van m’n schoenen afhaalde en weg gooide. Na het bekijken van de planten, bomen, vlinders en apen eindigde we bij een oppervlakkig gedeelte van de rivier waar een heet water bron was. Hier hebben we wat gezwommen en eindigde de trekking met het zien van twee grote leguanen die de rivier in doken.
De volgende dag vertrokken we vroeg naar de volgende locatie, Bukit Lawang, dat bekend staat om z’n reservaat waarin ze orang-oetans opvangen. Wederom duurde deze rit enkele uren en reden we weer door de kilometers palmplantages. We kwamen aan het begin van de middag aan en sliepen weer in een park aan de rand van een rivier. Alleen dit park was een stuk luxer en had betere voorzieningen, zo ook wifi, wat ik wel erg fijn vond.
Ik ging er vanuit dat ik 4 dagen niet te bereiken zou zijn, maar toch vond ik het maar lastig geen contact te kunnen hebben met Sander, na 3 maand wel altijd te kunnen whatsappen. Daarbij had Rick wel altijd internet (hij had een andere provider die wel signaal had op Sumatra) wat wel confronterend was. Ten slotte miste ik Sander nogal omdat ik met een jongen reisde en iedereen dacht dat we een stel waren. Volgens mij vond Rick het wel grappig, maar ik zelf vond het erg vervelend. Het voelde een beetje als verraad en dit was de eerste keer sinds 3,5 jaar dat ik met een andere jongen op de kamer sliep dan mijn eigen vriend. We reisden gewoon als vrienden wat prima moet kunnen, maar het voelde gewoon raar voor mij en ik weet niet of ik zo snel weer alleen met een jongen zou gaan reizen.
Zoals ik eerder noemde was de accommodatie goed en kregen we een fijne kamer, gemaakt van betonnen muren in plaats van bamboe, zoals het vorige huisje, inclusief tropische badkamer. Deze had namelijk een groot gat in het dak, met daaronder een stel planten. Een soort van halfopen badkamer dus.
Omdat het nog het begin van de middag was toen we eenmaal gesetteld waren, hebben nog een grot bezocht die zich in de buurt van de accommodatie bevond. Ik dacht dat het weinig zou voorstellen en dat je er gewoon in zou kunnen lopen, maar daar eenmaal aangekomen bleek het anders. De grot bestond uit drie grotten die we al klimmend en klauterend zouden bezoeken. Na eerst wat klagen van mijn kant was het achteraf toch wel erg gaaf. De grotten waren groot en indrukwekkend. We hebben spinnen, schorpioenen, giftige duizendpoten, spreeuwen die in de laatste grot hun nesten bouwden en honderden vleermuizen gezien. Erg indrukwekkend.
Weer terug gekomen hebben we gegeten en zijn we vroeg gaan slapen omdat we de volgende ochtend (weer) vroeg op moesten voor een jungletrekking, maar met als concreet doel vele orang-oetans zien. De dag erna hebben we ongeveer 6 uur in de jungle gelopen op zoek naar orang-oetans. Omdat het even duurde voordat we de eerste gespot hadden had ik er al snel weinig vertrouwen in, maar de gids wist duidelijk waar hij mee bezig was. Soms liep hij even weg omdat wij toch meer geluid maken dan de gids alleen en riep hij ons om naar hem toe te komen. Vervolgens kwamen langzaam maar zeker een stel orang-oetans naar beneden geklommen, al lokkend met een banaan door de gids, en eenmaal beneden konden we de dieren uitgebreid bewonderen en voeren. Wederom was het erg bijzonder oog in oog met deze dieren te staan. Ze waren heel erg vriendelijk, niet opdringerig en we konden ze rustig voeren. Ze vroegen wel om voedsel, maar ze vielen ons niet aan als ze dit vervolgens niet kregen. De orang-oetans in het reservaat waren semi-wild en om diverse redenen in het reservaat geplaatst. Hierdoor kennen de gidsen de orang-oetans goed en kennen de orang-oetans ook de gidsen. Uiteindelijk hebben we in totaal 8 orang-oetans gezien, voornamelijk vrouwtjes met hun 1 of 2 kinderen. ’s Avonds hebben we nog leuk samen gegeten met een Nederlands stel dat van origine uit Indonesië kwam en ik heb erg moeten lachen om een ober die Nederlands probeerde te leren. Zijn enthousiasme was erg aanstekelijk en opbeurend.
De volgende dag was onze tocht door Sumatra alweer voorbij. Omdat ik om 1 uur ’s middags naar Bangkok vloog vertrokken we om 6 uur ’s ochtends richting het vliegveld. Dit was bekend bij onze accommodatie. Toch hadden ze er geen rekening mee gehouden dat de receptie vanaf half 7 open ging en mijn paspoort bij hun in de kluis lag. Weer lekker typisch Indonesisch geregeld dus. Na hoog en laag springen en op aandringen van mij hebben ze de receptionist eerder uit bed gebeld zodat we alsnog om kwart over 6 in de auto zaten. Eenmaal aangekomen op het vliegveld was ik ruim op tijd, zo’n 2,5 uur. Na anderhalf uur wachten, rondlopen en navragen kon ik eindelijk inchecken, moest ik tussendoor nog voor de bagage betalen terwijl ik dacht dat dit al betaald was en miste ik bijna mijn vlucht door dit late inchecken. Bij de paspoortcontrole vroeg ik of ik voor mocht vanwege mijn vlucht en terwijl de mensen die er werkten mij zowat uitlachten over het niet halen van mijn vlucht, heb ik dit gelukkig wel gedaan.
Na drie maand definitief weg uit Indonesië, waar de mensen geen Engels kunnen, ik moest liegen over mijn religie om een voldoende cijfer te krijgen, mensen erg vriendelijk zijn en je altijd willen helpen en nooit nee zeggen (dus liegen als ze het antwoord niet weten) en waar het eten me nogal tegenviel, maar ook het land waar ik zelf bevallingen mocht doen, de mooiste stranden heb gezien, heb leren surfen en vele culturen heb leren kennen. Op naar Thailand!