Het aftellen is wel een beetje begonnen

Zo “rustig” als het was vorige week, zo druk was het deze week. Nergens kan ik tijd vinden om even foto’s up te loaden, mensen terug te mailen, te skypen, mijn nagels bij te houden etc. etc. De meeste mensen merken dat het aftellen is begonnen, dus we zijn begonnen met een lijst maken van dingen die we nog graag willen doen de aankomende week.
De hele stage in het ziekenhuis is niet veranderd en nog steeds zijn er maar 3 á 4 operaties in de week. Ik heb me er maar bij neer gelegd en neem het, zoals de meeste mensen in de groep, niet meer zo serieus. Het certificaat heb ik binnen, alleen even invullen en laten tekenen en dan zou ik officieel de stage hebben afgerond en zou ik mijn bachelor zeer snel ontvangen :)
Zo heb ik maandag een keizersnede en de verwijdering van cyste gezien, ben ik dinsdag weg gestuurd omdat er niets was en ben ik donderdag en vrijdag niet gegaan. Woensdag was de enige en allereerste dag die een beetje op een normale stagedag leek. Ik was er onderste boven van!! De andere stagelopers namen me op sleeptouw en we werden begeleidt door één van de gynaecologen, die in tegenstelling tot mijn mentor superaardig is en zijn best doet om mij dingen uit te leggen. Zo zag ik een anamnese, een echo van een cyste en een echo van een baby. Overal probeerde de arts kort in het Engels wat te vertellen wat ik erg kon waarderen. Even een beeld van hoe het ook kan zijn. Wel pakken de stagelopers het allemaal anders aan en is de arts ook niet elke dag aanwezig, maar ik ga proberen de laatste week het vaker zo aan te pakken door met hem mee te lopen tussen de weinige operaties door.

Dat ik donderdag en vrijdag niet ben gegaan houdt niet in dat ik alleen maar de toerist heb uitgehangen… Donderdag ben ik met een Turks meisje, die ik heb leren kennen naar een openbaar ziekenhuis gegaan. Dit was een wereld van verschil, want het ziekenhuis waar de stage plaatsvindt, is een privé-ziekenhuis waar iedereen superveel geld voor moet betalen. Dit is dan ook de reden waarom de stagelopers niets zelf mogen doen. Het openbare ziekenhuis was vergeleken met het andere ziekenhuis een krot. Het was er best smerig en kamers op de spoedeisende hulp werden gemaakt met gordijnen. Ik heb niet veel van het openbare ziekenhuis gezien maar genoeg om een beeld te kunnen vormen van de verschillen onderling. De positieve kant ervan is dat studenten er alles mogen doen. Er zijn te veel patiënten, te veel operaties, en iedereen wil geholpen worden. Zo werd ik diverse malen aangesproken door Turkse mensen omdat ze dachten dat ik één van de artsen was. Trek een witte jas aan en je mag en kan alles daar doen! Maar ik kwam er om te leren bloedprikken! Een zuster heeft ons meegenomen naar wat patiënten en heeft mij laten zien hoe het gedaan moest worden; arm “afknellen”, vuist laten maken, aders zoeken, ader kiezen, desinfecteren, ader aanprikken, spuit vullen en afronden. Het leek ontzettend simpel en eigenlijk was dat het ook. Na één keer kijken met uitleg werd mij de spuit in de handen gedrukt en moest ik het zelf doen. Uiteraard scheet ik in mijn broek omdat ik altijd problemen heb gehad met spuiten en bloedprikken. Alleen al tijdens het kijken begon ik me misselijk te voelen en was ik bang dat ik flauw zou gaan vallen, maar zodra ik het zelf moest doen was ik super geconcentreerd en wilde ik het goed doen. Een keer goed op mijn tanden bijten en aanprikken dus. Meteen ging het de eerste keer goed, kon ik de spuit goed vullen en feliciteerde de zuster me met hoe goed het ging. Een super ervaring dus! Hierna heb ik het nog een keer geprobeerd zonder resultaat, omdat ik de ader niet goed kon vinden. Dit is ook het enige moeilijke, de ader vinden tijdens het aanprikken. Verder waren er geen patiënten waarvan bloed geprikt moest worden dus ik kon het niet oefenen. Maargoed, ik heb het gedaan, geleerd en mijn angst overwonnen.

Wat betreft het sociale programma heb ik bijna alle toeristische dingen gehad. Maandag zijn we ’s avonds naar een karaokebar gegaan wat wel gezellig was. Helemaal omdat we niet echt een fantastisch koor vormden en wij de enige waren die Engelse liedjes zongen. Dinsdag ben ik voor een laatste keer naar het grote winkelcentrum geweest en zijn we hierna naar een huisfeest in Kadikoy gegaan. Dit was een feest van Erasmus studenten die toch wel een ander slag persoon zijn. Alles draait er om veel drinken en feesten, en na een uurtje begonnen ze in zingen uit te barsten en te “jammen”. Wel gezellig, maar niet echt mijn soort persoon. Woensdagmiddag ben ik na stage naar het Topkapipaleis in Sultan Achmed geweest. Dit was één van de paleizen waar vroeger een Sultan en zijn harem woonde. Wel mooi om te zien, maar eigenlijk hadden we te weinig tijd om alles te bezichtigen. Het sloot namelijk om 4 uur en het reizen hier kost ontzettend veel tijd. Wel hebben we diverse vertrekken, een juwelententoonstelling en een tentoonstelling van heilige voorwerpen gezien. Tijdens deze laatste tentoonstelling konden de aanwezige jongens fanatiek hun verhalen kwijt, aangezien ze moslim zijn en veel weten over de koran, profeten, etc. Het blijft een totaal andere cultuur, maar ik vind het leuk om de verhalen en informatie te horen. Hierna zijn we gaan dineren in Kadikoy, in het restaurant waar we het heerlijke ontbijt eerder hadden gehad. Wederom was het superlekker eten, onder andere omdat ze veel westerse dingen hadden. Voor de eerste keer echt echt lekker gegeten ’s avonds en eindelijk even iets anders dan kabap en köfte :)

Woensdagavond had ik alleen wel mijn eerste minimentalbreakdown. Mijn Turkse simkaart is woensdag uitgevallen omdat hij blijkbaar niet geregistreerd was, ik had ontzettend last van buikgriep, mijn Nederlandse mobiel is stuk gegaan, ik miste telefoonnummers omdat deze in de mobiel staan en ik werd even helemaal kriegel van het feit dat ik nooit even alleen ben, maar altijd met mijn kamergenoot. Mijn ouders zijn op vakantie dus ik moest per sms bereikbaar blijven. Gelukkig kwamen na een tijdje wat vriendinnen online op skype die me wat telefoonnummers hebben doorgegeven en kon ik mijn Nederlandse simkaart in mijn Turkse mobiel doen. Donderdag heb ik in het ziekenhuis een anitibiotacakuur geregeld tegen E.coli, heb ik mijn simkaart laten registreren en zou deze na drie dagen het weer doen, heb ik een extra mobiel geregeld van iemand uit de groep en dat ik nooit alleen ben, sja even doorzetten en aanpassen. Iedereen heeft trouwens problemen met zijn/haar gezondheid. Het blijkt dat meerdere mensen buikgriep hebben, mijn kamergenoot heeft een dag griep gehad en dat Turkse meisje die ons vaak vergezeld was ook een dag ziek geweest. Ik was dus niet de enige. Zo heb ik van de drie weken hier al twee weken buigriep, wat nu gelukkig zo goed als voorbij is. Het is ook niet heel gek met het eten hier. We hebben coupons voor de kantine van de universiteit, maar ze serveren altijd hetzelfde; prut met heel veel vet en olie, en weinig smaak. Maargoed, het is het eten, gratis, ze serveren ook dingen als fruit en yoghurt en het is erg praktisch omdat het op de campus is.

Donderdagmiddag zijn we naar Kadikoy gegaan om te shoppen en met name te eten. Dit doen we de laatste tijd wel vaker; naar een wijk gaan en hier allerlei Turkse specialiteiten eten en wat winkelen. Dit wisselen we dan regelmatig af met een bezoekje aan de Star Bucks, wat heerlijk internationaal overal hetzelfde is :) Altijd erg gezellig. Vaak gaat het Turkse meisje genaamd Sider mee omdat zij precies weet wat lekker en goed is, en waar de leuke plekjes zijn. We hebben in Kadikoy allerlei dingen gegeten, sierraden gekocht, falafel als diner gehad (gemaakt van hummus, beetje apart prutje) en zijn hierna doorgegaan naar een huis/afscheidsfeest van de Erasmusstudenten. Wederom werd bevestigd dat het niet mijn soort mensen zijn, maar het was wel oké om de dag mee af te sluiten.

Vrijdag ben ik voor het eerst in Ortakoy geweest, weer een andere wijk van Istanbul. Dit bevindt zich in de Europese kant, langs de rivier de Bospurus. Logisch dus dat je veel leuke cafe’s en restaurants kunt vinden met uitzicht op de rivier. Hier kwamen we eigenlijk voor de gevulde aardappelen en wafels. Zoals ik al eerder zei, eten en shoppen :) De aardappels poffen ze, vullen ze met aardappelpuree en kaas, en allerlei soorten groenten (olijven, wortel, augurk, maïs, salade, rode bieten, etc.) en sauzen die je zelf mag kiezen. Hetzelfde geldt ongeveer voor de wafels alleen met veel zoetigheid (chocoladesaus, nootjes, aardbeien, banaan, ananas, marshmallows etc.). Na onszelf misselijk te eten en wat mooie armbandjes te scoren zijn we naar een ander groot winkelcentrum dan voorheen geweest. Onderweg heb ik veel gezien van dit gedeelte van Istanbul; erg modern met veel hoge flats en gebouwen. Na het shoppen zijn we afgereisd naar Taksim om hier te stappen met een andere gedeelte van de groep.

Naast de dingen die we nog graag willen doen en zien vind ik het stappen niet meer zo boeiend. Het is en blijft wel gezellig, maar is anders als in het begin. Vaak zijn mensen moe of zijn we altijd met dezelfde kleine groep. Nog steeds is de groep uit elkaar gevallen en iedereen doet maar waar hij of zij zin in heeft zonder het andere te laten weten. Onze contactpersoon heeft recent maar eens een sociaal programma gemaakt maar niemand heeft er geld voor over, of maakt zijn/haar eigen programma. Wel een beetje jammer dus, maargoed, we proberen toch met bepaalde groep mensen dingen te organiseren zoals we afgelopen week hebben gedaan.

Volgend weekend nog even een dag met mijn huisgenoot naar het Dolbamachépaleis, misschien nog wat winkelen, morgen misschien naar de Princess Islands (waar we eerder zijn geweest, maar dan een ander eiland) en hopelijk kan ik in de loop van de week nog een avonddienst meepakken in het openbare ziekenhuis. Het blijkt namelijk dat daar baby’s worden geboren aan de lopende band (geen keizersneden maar normaal) en dat ze je heel makkelijk laten meehelpen. Dit is nog wel iets wat ik graag zou willen meemaken. Verder is het weer wat minder. Woensdag en donderdag was het bewolkt en hebben we de eerste regenbuien gehad. Gelukkig is het dit weekend wel weer beter, maar ik merk dat de temperatuur wat omlaag is gegaan. Met mijn bruine kleurtje valt het ook nog wat tegen, dus wie weet of ik de laatste week hier nog wat aan kan doen. Het is wel te merken, nog veel te doen en weinig tijd, want over 1,5 week ga ik alweer terug! En ook al vermaak ik me prima, dit is toch wel weer iets waar ik erg naar uit kijk.