Laatste keren

Gezien de drukte zou het maar zo kunnen zijn dat dit alweer mijn laatste blog is. Het is allemaal ontzettend snel gegaan, hoewel de eerste week heel veel wennen en aanpassen was. Ook ga ik nogal met een dubbel gevoel weg. Ik heb ontzettend veel zin om mensen weer te zien, mijn eigen eten te koken, in mijn eigen kamer te zijn, weer auto te rijden, en in Groningen rond te lopen. De afgelopen dagen heb ik steeds van die kleine momentjes dat ik naar de meest domme en simpele dingetjes verlang, zoals samen naar de chinees gaan met mijn ouders, eigengemaakte lasagne eten, onze huisdieren, en in mijn splinternieuwe 2persoonsbed een filmpje kijken met mn vriend. Aan de andere kant voel ik me wel redelijk thuis hier. Ik weet zoveel meer dingen over de stad, die je, als je op vakantie bent niet te weten komt. Ik kan me goed alleen redden hier en weet veel over de cultuur en gebruiken van de mensen. Het is supermooi weer (op een paar daagjes na) en als je goed zoekt kan je ook lekker eten vinden, wat je niet ziek maakt! Verder is het gewoon een supermooie stad, overal vind je moskees en ‘s nachts lijkt het wel kerst door alle lichtjes (leuk detail, de bruggen hebben ontzettend veel gekleurde lichtjes die telkens veranderen van patroon). Ook denk ik, dat als ik nog een maand zou blijven, ik misschien meer zou kunnen bereiken wat betreft de stage.

Zo heb ik in de laatste 2 weken, 2 dagen meegelopen met één van de gynaecologen op de afdeling. Dit deed ik onder andere omdat de andere stagelopers dit deden en ik wat aanspraak met hun had. Ookal heb ik alleen maar patiëntengesprekken gezien, de arts legde veel uit in het Engels en met overige vragen kon ik terecht bij de andere stagelopers. Als ik misschien wat langer was gebleven had ik het lef kunnen vinden om zelf vaker met deze arts mee te lopen. Maargoed, is weer iets voor de volgende keer. Ik heb door de stage een wat dikkere huid gekregen en weet voor de volgende keer beter hoe ik het moet aanpakken; dat je zelf alles moet vragen, voorstellen en doen, want ze bieden uit zichzelf niks aan.
Al met al heb ik zeer veel opgestoken door de hele ervaring. Ik heb mezelf beter leren kennen, kan mezelf beter alleen redden en met name weet ik dat ik het kan! Gewoon het idee dat ik alleen naar een vreemd land ben gegaan, zelf vrienden moest maken en moest openstaan voor alles en iedereen vind ik een mooie prestatie. Ten slotte heb ik natuurlijk allerlei operaties gezien in het ziekenhuis en heb ik leren bloedprikken.

De afgelopen week waren men name allemaal “laatste keren”. Zondag zijn we voor een tweede keer naar de Princess Islands gegaan, alleen zijn we dit keer naar een ander eiland geweest. Hier hebben we fietsen gehuurd en zijn we het hele eiland rond gereden. Eindelijk eens een echt actief dagje in plaats van alleen maar overal naartoe lopen! Het was wel te merken dat alle Egyptenaren normaal alles met de auto deden want ik, het Duitse meisje (mijn kamergenoot) en de Portugese jongen moesten regelmatig wachten op de rest. Maar dit maakte niets uit, het gaf ons de kans om van het uitzicht te genieten en het eiland te bekijken. Onderweg zochten we naar een strand, wat haast onmogelijk was omdat bijna de hele kustlijn uit rotsen bestaat. Dit leidde tot een fotoreportage op de rotsen, voorafgaand door een hele klimpartij. ’s Avonds zijn we even wat wezen drinken in Kadikoy om weer vroeg te vertrekken voor stage de volgende ochtend.
Maandag stelde stage weinig voor. Ik heb één keizersnede gezien, en de arts, waar ik eerder bij meeliep was niet aanwezig. ’s Middags zijn we voor de laatste keer naar Sultan Achmed geweest. Hier hebben we voor een tweede keer de Grand Bazaar bezocht en nog wat dingetjes gekocht. ’s Avonds zijn we naar een restaurant geweest in deze buurt met een mooi uitzicht over het gebied met de Hagia Sofie, Blauwe Moskee, en de Nieuwe Moskee.

Dinsdagochtend heb ik met de andere stagelopers meegelopen met de gynaecoloog. Ik heb geen ingrepen of behandelingen gezien, maar omdat hij veel dingen in het Engels uitlegde heb ik er zeker wel wat van opgestoken. Ook zag ik deze keer eens wat andere dingen dan alleen maar zwangere patiënten. Na stage hebben ik en twee anderen de Bosporustour gedaan. Dit hield in dat we met een boot de Bosporus op en neer gingen varen. Het was mooi weer en we konden behoorlijk wat gebouwen vanaf de rivier bekijken, dus ik vond het prima om een paar uurtjes op een boot te relaxen. Hierna zijn we naar Pierre Loti geweest; een uitzichtpunt dat zich bevindt aan het einde van de Gouden Hoorn. De Gouden Hoorn is een tweede rivier die het Europese gedeelte van Istanbul weer in 2 delen splitst. Hier hebben we thee gedronken, van het uitzicht genoten en hele discussies gevoerd over religies. Het was de eerste keer dat we met een groep het hier echt fanatiek over hadden en allerlei theorieën over het ontstaan van religie en het ontstaan van de aarde kwamen ter sprake. Ik voelde me wel wat in de minderheid aangezien ik de enige was zonder religie en ik dus, naar hun mening, niet echt een doel in het leven voor ogen had, enzovoort. Homoseksualiteit is een ziekte, het hoort zo te zijn en kinderen de religie van hun vader krijgen en vrouwen horen minder te werken dan de man. Uiteraard heeft de Islam ook positieve kanten maar het blijft apart hoe ze over sommige dingen spreken. Maar het was leuk om te zien hoe iedereen elkaar probeerden te overtuigen en hoe iedereen over dingen dacht. Ondanks de verschillende meningen respecteerden we elkaars standpunten wel.

Woensdag was de laatste stagedag. Officieel had ik door kunnen gaan tot en met vrijdag, maar aangezien er een “goodbyeparty” was gepland en ik waarschijnlijk toch niks nieuws zou kunnen zien, heb ik de laatste 2 dagen maar gelaten voor wat het is. Dinsdag had ik al geregeld dat mijn certificaat en logboek ondertekend was door mijn mentor en woensdag was het vooral een kwestie van wat handjes schudden. Overigens was mijn mentor weer erg “grappig” toen ik vroeg of hij wat papieren wilden tekenen. Lekker sarcastisch over dat de hele afdeling een negatieve indruk over mij had, en dat wij Nederlanders niet langer werken dan het contract zegt (ik was er namelijk alleen de ochtenden) etc. Mja, ik weet hoe hij is en zolang hij het maar tekende vond ik het best. Meerdere mensen hebben trouwens gezegd dat gynaecologen in Turkije (en dit soort landen) vaak de mooie maar arrogante mannen zijn. Uiteindelijk maakte hij woensdag nog wat grappen over dat hij niet uitgenodigd was voor de goodbyeparty blablabla. Uiteindelijk toen ik wegging deed hij wel gewoon normaal en één van de stagelopers zei dat hij mij mocht. Ik natuurlijk behoorlijk verontwaardigd, maar de sarcastische houding zou wel normaal zijn. Misschien praat hij normaal wel helemaal niet met studenten of hielden die grappen juist in dat hij me wel oké vond. In ieder geval ben ik er wel met een goed gevoel weg gegaan. Woensdagmiddag heb ik het verder rustig aan gedaan en wat slaap gepakt voordat we gingen stappen in Taksim. Het blijft altijd een gedoe, uitgaan daar. Als we met een groep zijn lopen we veel op en neer door de lange hoofdstraat en omdat er zoveel barren en clubs zijn is het maar de vraag of we wat leuks kunnen vinden. Vaak valt het namelijk wel wat tegen, of belanden we ergens waar ze alleen Turkse muziek draaien (wel leuk hoor, maar niet mijn ding). Maargoed, we zijn met een groep en maken wel ons eigen feestje.

Donderdagmiddag gingen we even bijkomen bij het zwembad en wilde ik nog even aan mijn kleurtje werken. Waarschijnlijk de laatste keer gezien het steeds vaker wat bewolkt is en regent. ’s Avonds zijn we gaan eten in Kadikoy en zijn we voor de allerlaatste keer uitgegaan in Taksim.

Vandaag, vrijdag een laatste “shopdag”. Nog even die ene kledingzaak in Kadikoy bezoeken, even de laatste cadeaus voor mensen thuis kopen, nog even die juwelier in Taksim bekijken en nog even speuren naar dat ene paar schoenen. Geld moet rollen zal ik maar zeggen. Vanavond wordt het heel veel gedag zeggen, want morgen vertrekken er veel mensen. We blijven lekker op de campus, gaan samen eten en erna wat drinken in het café boven de kantine. Gisteren zijn de eerste twee al vertrokken, en na zaterdag blijven er nog maar drie mensen over, waaronder mijn kamergenoot. Morgen gaan we daarom rustig met z’n tweeën nog het Dolmabachépaleis bezoeken en zondag inpakken en wegwezen. We zijn dan namelijk 30 dagen in de campus geweest en mogen niet een paar nachten langer blijven. Ik zal een nacht bij mijn contactpersoon blijven slapen en mijn kamergenoot gaat naar een hostel. Dat wordt nog wat, want ik mag mijn contactpersoon niet echt en ik moet echt in haar huis, met haar op een kamer slapen. Ze is qua persoonlijkheid wel oké, maar heeft als contactpersoon echt behoorlijk hard gefaald. Ze heeft ontzettend weinig met ons gedaan, niets georganiseerd (ze hoort het sociale programma te regelen), wist niet de tijden van bussen en boten en wist niet eens dat je je telefoon en simkaart moest laten registreren. Ja, alles wat we hebben gedaan was eigen initiatief, inclusief het afscheidsfeest. En wij kennen Istanbul beter dat zij aangezien ze voor alles de taxi gebruikt. Niet te beginnen over de taxirit toen ik hier aankwam die zij geregeld had… Mja, het is dan dus nog even één nachtje samen met iemand op een kamer. Ze zal maandag ’s ochtends vroeg vertrekken en ik vlieg maandagavond dus dat wordt vervelen! Ik kan namelijk niet het huis uit (heb geen sleutel) maar wil ook niet te veel met haar moeder zitten die geen Engels kan. Ik blijf wel tot 12 uur in bed, spendeer een paar uur op het vliegveld of maak nog een allerallerlaatste blog! Hoe dan ook, in ieder geval tot snel :)