Eerste operaties achter de rug

Even een paar dagen niks van me laten horen, omdat het behoorlijk wat tijd kost om de blog/het verslag bij te houden naast de rest. Alleen was het vandaag zo saai en rustig op de afdeling dat ik eerder weg kon en me dus een paar uur heb zitten te vervelen op de kamer… genoeg tijd om dit dus bij te houden ;)

Ik heb vanochtend mijn vierde dag gehad in het ziekenhuis en begin me steeds meer te realiseren dat ik ontzettend hard, haantje de voorste en niet verlegen moet zijn wil ik hier ook maar iets leren :S Het feit dat ik de taal niet spreek, de jongste ben, 0,0% praktische en klinische ervaring heb, er meerdere stagelopers op de afdeling zijn (die in hun 6de jaar zitten en weten hoe het eraan toe gaat) en op 3 mensen na, niemand Engels kan op de afdeling, vergroot nou niet echt mijn zelfvertrouwen om op mensen af te stappen. Ik heb gelukkig enige aanspraak met de net afgestudeerde Turk die wat Engels kan, hoewel ik begin te denken dat hij misschien een heeeeeeeeeeeel klein oogje op me heeft. Zo heeft hij aangeboden om een keer te gaan stappen om zo de buurt te laten zien, en kreeg ik net een lift naar huis. Of hij is gewoon aardig. Maargoed, als hij de enige is die enigszins bereidt is om mij dingen te leren zal ik maar gewoon aardig blijven doen. Zo kan hij mij dingen leren, en kan ik hem dingen vertellen over het drugsbeleid in Nederland; iets wat alle, echt alle jongens hier erg interessant vinden. Zodra ze horen dat ik uit Nederland kom, krijg ik de reactie van, “ow, do you know or live in Amsterdam?” Nee mensen, Nederland bestaat niet alleen uit Amsterdam!

Maandagnacht werd ik om half 5 ‘s ochtends wakker door golven van buikpijn en misselijkheid. Tussendoor had ik nergens last van, en omdat maandag de stage toch niet helemaal soepel liep, besloot ik om moe en semi-ziek wel naar stage te gaan. Eenmaal aangekomen kwam er snel achter dat mijn mentor eigenlijk best een arrogant figuur is… dat aardig zijn neem ik dus terug. Hij kwam om half 10 aan (terwijl ik er om half 9 was), zei me geen gedag, en sloot zich op in zijn kantoor. Omdat ik het anders wilde aanpakken dan de dag ervoor besloot ik om bij de balie bij de rest van het personeel te blijven zitten en mijn mentor niet lastig te vallen. Alle gesprekken die hij deed had ik toch niks aan. Wel probeerde ik een beetje duidelijkheid te krijgen door te vragen naar de afspraken die er op het programma stonden, waar hij nogal kortaf op reageerde. Er was in ieder geval weinig interessants voor mij te doen/zien. Dus ik bleef maar bij de rest zitten en probeerde in de gaten te houden welke patiënten er binnen kwamen en of het nuttig was om te zien. Het waren echter alleen maar echo’s, die ik de dag ervoor ook ongeveer zes keer had gezien. Als er wel wat interessants was werd ik eerder bij mijn arm gegrepen, dan dat mijn mentor gewoon normaal aangaf om mee te lopen, en uitleg geven erover doet hij al helemaal niet. Weet die man niet dat alles voor mij de eerste keer is?! En dat ik geen Turks kan!? Ken je van die mensen, die zeg maar niets fout doen maar dan toch iets uitstralen van ik heb geen tijd, ga weg, ik irriteer me, ik voel me beter dan de rest…. zo is hij dus.
Na 2 uur rondhangen, waarvan een halfuur pratend met de ene jongen die wel Engels kan, zou er een curettage plaatsvinden, een interessante ingreep om te zien. Alleen was ik een beetje vergeten dat het de eerste keer zou zijn en dat ik snel flauwval, helemaal als ik moe/ziek ben…. Het infuus, de scharen en messen, daar ging de eendenbek en daar ging ik :s Naar de wc, om vervolgens ook nog eens mijn ontbijt eruit te gooien want ik voelde me toch al ziek. Een goede eerste poging dus. Toen ik wilde vragen of ik eerder weg mocht verwachtte mijn mentor dat ik mijn verhaal zou doen terwijl hij druk aan het smsen was. Sorry hoor, maar als ik met iemand praat vind ik het fijn dat hij/zij me aankijkt. Hoewel ik het allemaal uitgelegd had en weg mocht voelde ik me zo een watje en dom, want ja, leg het maar eens uit aan zo’n persoon die ook niet eens heel goed Engels kan….

Woensdag en donderdag waren wisselend. Woensdag heb ik wat meer ingrepen gezien, maar nog steeds relatief weinig vergeleken met de rest van de groep uitwisselingsstudenten. Zo heb ik woensdagochtend mijn eerste operatie meegemaakt, een keizersnede. Best bijzonder om dat zo real-life te zien, en bijna net als op tv maar toch anders ;) Er komt behoorlijk wat geweld bij kijken en het gaat allemaal heel snel. Het hechten kost nog de meeste tijd. Daarnaast is er een hele hiërarchie aanwezig tijdens het opereren, de professor/specialist/mijn mentor haalt de baby eruit, een andere gynaecoloog hecht de baarmoeder, een bijna afgestudeerde gynaecoloog hecht de binnenste buikwanden en een net afgestudeerde gynaecoloog in opleiding hecht de buitenste buikwand. Hieruit kon ik opmaken dat mijn mentor me niet eens dingen kan leren, omdat hij de handelingen zelf niet eens doet….
Na de keizersnede heb ik nog wat behandelingen gezien, en deze keren helemaal geen last van flauwvallen of dergelijke! Al met al was ik dus erg enthousiast toen ik terug naar de universiteit ging. Ik had eindelijk wat gezien en hoopte dat ik in de loop van de weken ook zelf wat handelingen zou leren en mocht uitvoeren.

Donderdagochtend viel me helaas wat tegen. Ik moest al om kwart voor 6 opstaan voor een keizersnede en de arts was eerder begonnen dan hij tegen mij had verteld. Terwijl hij wist dat ik er was, want we kwamen elkaar tegen in de lift! De keizersnede werd gevolgd door een andere keizersnede die ik ook heb gezien. Het blijft bijzonder. Na de keizersneden (rond 9 uur) was er helaas niets meer te zien, doen of beleven. Op de afdeling waren er geen eens mensen voor echo’s ofzo. Meerdere zusters gingen naar huis, en mijn mentor vertrok ook zonder mij gedag te zeggen. Ik probeerde die ene jongen die wat Engels kan (Mert) nog meer aan te sporen om mij dingen te leren. Hij vertelde dat alles wat gedaan wordt als de patiënt onder narcose is, ik kan gaan leren, maar ik vrees een beetje voor de Turkse manier… altijd is iedereen laat, en het blijft vaag. Toen ik vroeg wanneer hij weer moest opereren was dat onduidelijk. Eerst zien en dan geloven dus! En met drie operaties in de week (vrijdag staat er weer niets bijzonders op het programma) zijn er weinig kansen voor mij om ook daadwerkelijk in actie te komen.

Dus, ook al is mijn mentor ongeïnteresseerd in mij, legt hij niets uit, geeft hij niets aan, probeer ik echt wat meer initiatief te tonen door vooral Mert veel te vragen. Maar de afdeling blijft rustig en heeft te weinig patiënten om voor 4 weken leuk te blijven. Zo zit ik er over na te denken om te wisselen van afdeling, of om er een afdeling bij te doen zodat ik in ieder geval meer te zien krijg en vaker de kans krijg om zelf handelingen te leren. Alle andere studenten krijgen die kansen namelijk wel. Mijn kamergenoot heeft meerdere keren geïntubeerd en een andere jongen heeft (bij een andere stage) letterlijk baby’s geboren laten worden en gehecht. Tuurlijk is de stage ook leuk en zie ik allerlei nieuwe dingen en situaties, maar de manier waarop het nu echt gaat leer ik weinig… Ik voel me gewoon niet echt gewenst op de afdeling terwijl mijn mentor zich er vrijwillig voor heeft opgegeven. Niemand doet moeite om me dingen te leren of uit te leggen, of ze kunnen het niet wegens de taal.

Gelukkig zijn de middagen en avonden een stuk leuker! Dinsdag- en woensdagmiddag heb ik een paar uur van de zon genoten bij het privé-zwembad van de universiteit. Voor 2,5 euro kunnen de studenten daar relaxen, prima dus. En aangezien ik me dinsdag nogal ziek voelde vond ik het wel een goed plan. Dinsdagavond ben ik mooi op tijd gaan slapen en woensdagavond zijn we met de groep even 2 uurtjes naar een winkelcentrum gegaan. Supergroot en supergoedkoop!! Merken zoals Diesel, Replay, Mango en Tommy Hilfiger gevonden en alles zo’n 30 á 40 euro goedkoper dan in Nederland. Wie weet kom ik terug met een nieuwe wintergarderobe en moet ik een paar kilo’s extra rekenen voor mijn koffer…. (grapje mam)

Kortom, stage gaat nog wat flut maar het sociale gedeelte bevalt me prima :) Het is nog maar de vraag of Mert me ook daadwerkelijk wat dingen gaat leren, maar hopelijk kan ik anders op een andere afdeling meer opsteken. Nog één ochtend voor me uit staren op de afdeling en dan lekker weekend, waarin we waarschijnlijk iets van een trip gaan doen naar een andere stad.