Eerste ervaring in het ziekenhuis

Zondag zijn we voor het eerst met de groep met de Dormus op pad gegaan, kleine busjes die vertrekken als ze vol zitten en stoppen zodra je dat zelf aangeeft. Hiermee zijn we naar de haven in Bostangi gegaan om vervolgens met de boot naar The Princess Islands te gaan. We hebben één van deze eilanden bezocht, Buyukada. Toen we aankwamen schrok ik was van hoe toeristisch het was. Het hele eiland was volgebouwd met restaurants, cafe’s, winkels en huizen. Toen we verder liepen begon het steeds meer op een gemeenschap op zich te lijken, weinig natuur wat ik wel had verwacht, alleen heel veel mooie grote huizen van de rijkere Turkse mensen. Dit was wel leuk om te zien en over het hele eiland werd alleen maar gefietst en gebruik gemaakt van paard en wagen. Motorvoertuigen zijn namelijk verboden op de Princess Islands. We waren op zoek naar een strand en na een uur rondlopen (berg op, berg af) en veel rondvragen hebben we een strandje gevonden. Hier hebben de hele middag heerlijk gelegen, gezond en gezwommen. Echt genieten en relaxen!!
Vervolgens zijn we met de boot langs alle eilanden gegaan, richting Kadykoj (het centrum van de Aziatische kant waar alle busstations zijn, waar de boten aanmeren en waar de restaurants en bars zijn). Hier hebben een Spaanse jongen en een Grieks meisje de groep aangevuld en zijn we echt Turks gaan eten; plat brood met een soort van salsa en als hoofdgerecht Kebap. Ik begin alleen wel groenten, normaal brood ’s middags, aardappelen en rijst een beetje te missen, maar wie weet kan ik dat nog ergens vinden hier ;)
Een leuke tweede dag en heerlijk genoten van de zon. Ook heb ik waarschijnlijk meer gemeen met het Griekse meisje dan mijn kamergenoot (het andere enige meisje), wat ook een leuk vooruitzicht is. Zo hadden we allebei een te zware koffer en meerdere paren hakschoenen meegenomen, want ja je kan niet zonder hakken!
Ik leer steeds meer over de Arabische en Turkse cultuur en ook de groep leer ik steeds beter kennen.

Maandag heb ik mijn eerste dag stage gehad op afdeling gynaecologie. Na een nacht van ongeveer 5 uur slaap moest ik om kwart voor 7 opstaan, om vervolgens 45 minuten op de jongens te wachten die te laat waren….. Hierna zijn we met z’n allen naar het ziekenhuis gegaan om op onze afdeling geplaatst te worden en om onze mentor/begeleider te ontmoeten. Mijn mentor is een wat oudere en aardige man. Wat apart was, dat de zusters alles voorbereiden, ervoor zorgen dat de zwangere er klaar voor ligt zodat de arts vervolgens alleen het onderzoek hoeft te doen. De arts heeft dus veel minder arts-patiënt contact dan ik in Nederland gezien heb. Naast de echo’s maken en de gesprekken voeren met patiënten was hij vooral veel bezig met praten, overleggen met collega’s en bellen. Verder heb ik behalve echo’s en wat lichamelijk onderzoek, de voorbereiding van een IVFbehandeling gezien. Ik mocht meteen, als eerste ding van de ochtend meekijken bij een operatie waar de eitjes van een vrouw uit de baarmoeder werden gehaald, om vervolgens onderzocht te worden of ze geschikt waren voor IVF.

Ik vond de eerste dag stage allemaal best moeilijk omdat ik niet wist wat ik kon verwachten en wat er van mij verwacht werd. Omdat de kamers op de afdeling klein waren, wilde ik niemand in de weg lopen, al helemaal niet mijn mentor die de hele tijd druk heen en weer liep, pratend of met iemand aan de telefoon was. Ik heb het de eerste anderhalf uur volgehouden om als een hondje achter hem aan te lopen maar was het toen al snel zat. Hij gaf ook niet goed aan bij welke dingen ik aanwezig mocht en kon zijn, hij liet het allemaal aan mij over.
Aan de andere kant, kan ik vragen stellen, mag gaan en staan waar ik wil, mag ik beginnen en eindigen waarneer ik wil en moet dus vooral zelf veel initiatief tonen. Ik hoop dat ik de aankomende weken snel wat meer lef krijg hiervoor, aangezien ik het liefst in dit geval bij de hand genomen wordt en alles wordt uitgelegd ;) Ik realiseer me ook nog niet goed mijn “status”; trek iemand een witte jas aan en bijna elke patiënt vind het prima als je erbij staat. Ze kijken er niet eens meer van op. Maarja, het is ook de eerste praktijkervaring voor mij, dus even wennen allemaal.
Verder is de taalbarrière lastig. Eigenlijk komt het erop neer dat alleen lichamelijk onderzoek en operaties interessant zijn voor mij, omdat ik al het andere toch niet begrijp. Ook als er uitleg over de echo wordt gegeven sta ik er maar glazig bij te kijken…. Gelukkig zijn er twee mensen van het personeel die Engels spreken. Een jongen (24) die net een maand is begonnen aan zijn specialisme en een meisje (25) die stage loopt. De jongen wist hoe het voor mij is om in een vreemd land te zijn en heeft me een beetje op sleeptouw genomen. Hij leidde me rond en ik kon hem vragen stellen. Mijn mentor was namelijk zo druk met alles en begreep me ook niet altijd, waardoor hij of geen tijd had om vragen te beantwoorden, of het erg lang duurde voordat hij een antwoord had gegeven. (…uuuh… yes, we have uuh women with cysts… but uuuuh… sometimes we need to operate… uuuh…)
Een voordeel is, juist omdat operaties wel interessant zijn voor mij, ik wel daar overal bij mag zijn. Zo staan er woensdagochtend en donderdagochtend keizersneden ingepland waar ik bij mag zijn! Eerste keer een operatie bijwonen dus. Mijn mentor gaf zelfs aan dat hij me zou leren hechten.

Kortom ik wordt in het diepe gegooid en moet zelf maar uitzoeken hoe en wat, maar hoop dat ik snel wat meer mijn draai krijg. Wel mag ik overal komen, alles zien wat ik wil, wordt ik bij veel operaties ingepland en zal ik veel praktische dingen leren. Zo gaat het er wel aan toe in het ziekenhuis. En een keer moet de eerste keer zijn denk ik zo….